တနဂၤေႏြတစ္ရက္မွာ ေအာင္ေဖါင္ေဒးရွင္းရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ပရဟိတလုပ္ငန္းထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္အၿဖစ္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဖဲြ႕ဝင္အၿဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း ပါဝင္ေနႀကသူမ်ားအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ စြမ္းရည္ၿမွင္႔ သင္တန္းေပးၿဖစ္ခဲ႔တယ္။ သင္တန္းသား ၂၀၀ ေက်ာ္ဆိုကတည္းက အသက္အရြယ္ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီးကြာၿခားလိမ္႔မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ၿပီး ေၿပာရမယ္႔ေခါင္းစဥ္ေရာ၊ ေၿပာမယ္႔ပံုစံကိုပါ ႀကိဳတင္ၿပင္ဆင္ထားခဲ႔တယ္။ တကယ္တမ္း သင္တန္းသားေတြကို ၿမင္ေတာ႔ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာ ထက္ေတာင္ ပိုၿပီးကြာၿခားေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။ အငယ္ဆံုးက အသက္ ၁၀ ႏွစ္ အသက္အႀကီးဆံုး သင္တန္းသားက အသက္ ၇၀။ ကိုယ္ေဆြးေႏြးတဲ႔ ေခါင္းစဥ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို အားလံုးနားလည္ေအာင္ အေၿခခံအက်ဆံုး ေၿပာသင္႔တာေၿပာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကိုေတာ႔ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားတဲ႔သူေတြအတြက္လည္း ေလ႔လာသင္ယူစရာပါေအာင္ ေရခ်ိန္ညွိၿပီးေဆြးေႏြးခဲ႔တယ္။ ေအာင္ေဖါင္ေဒးရွင္း သင္တန္းဆင္းေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ တတ္နိုင္သမွ် အုပ္စုလိုက္ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ၿဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ႔တယ္။
လူအမ်ားနဲ႔ေၿပာဆိုဆက္ဆံႀကတဲ႔အခါ လူတိုင္းနီးပါးမွာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေလးေတြ ရွိတတ္ႀကတယ္။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အဲဒီစိုးရိမ္စိတ္ ေတြအေႀကာင္း ေဆြးေႏြးႀကဖို႔ ေလ႔က်င္႔ခန္းတစ္ခုလုပ္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ ကေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြရဲ႕ စိုးရိမ္မႈေတြ ဘယ္လိုကြာသလဲဆိုတာကို နားလည္ခ်င္မိတယ္။ ဆယ္႔ငါးနွစ္ေအာက္ ကေလးေတြ အေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ကို အကုန္စုၿပီး စကားေၿပာႀကည္႔တဲ႔အခါ သူတို႔ရဲ႕စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ အမ်ားႀကီး ထဲကေန ကေလးအမ်ားစုမွာရွိတဲ႔ စိုးရိမ္မႈသံုးခုဆြဲထုတ္လုိက္တဲ႔အခါ ဒီလို စိုးရိမ္မႈေတြ ထြက္လာတယ္။
(၁) စကားေၿပာတဲ႔အခါ မွားမွာေႀကာက္တယ္။
(၂) လူႀကီးေတြ၊ အရိုအေသေပးရမယ္႔ သူေတြနဲ႔ စကားေၿပာရမွာေႀကာက္တယ္။
(၃) ကိုယ္ေၿပာလိုက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြႀကားမွာ စိတ္ဝမ္းကြဲစရာ ၿဖစ္မွာေႀကာက္တယ္။
ကေလးေတြကိုေတာ႔ “မွားမွာေႀကာက္ရင္ မေၿပာခင္ စဥ္းစားပါ” လို႔ တိုက္ရိုက္ပဲေၿပာခဲ႔တယ္။ ဘာေတြကို စဥ္းစားရမွာလဲ ဆိုရင္ “ဘာေတြေၿပာမွာလဲ၊ ဘာ႔ေႀကာင္႔ေၿပာမွာလဲ၊ ဘယ္လိုေၿပာမွာလဲ” ဆိုတာေတြေပါ႔။ ေနာက္ထပ္ေၿပာၿဖစ္ခဲ႔တာက စကားေၿပာလိုက္လို႔ မွားသြားၿပီလို႔သိလိုက္တဲ႔အခါ (ဥပမာ လူႀကီးေတြက ဟဲ႕ ဒီလိုမေၿပာရဘူးေလလို႔ ေၿပာရင္) မွားသြားတာကို မွတ္ထားၿပီး ေနာက္ကိုဒီလိုမေၿပာေအာင္ သတိထားပါလို႔ ေၿပာခဲ႔တယ္။
(၁) စကားေၿပာတဲ႔အခါ မွားမွာေႀကာက္တယ္။
(၂) လူႀကီးေတြ၊ အရိုအေသေပးရမယ္႔ သူေတြနဲ႔ စကားေၿပာရမွာေႀကာက္တယ္။
(၃) ကိုယ္ေၿပာလိုက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြႀကားမွာ စိတ္ဝမ္းကြဲစရာ ၿဖစ္မွာေႀကာက္တယ္။
ကေလးေတြကိုေတာ႔ “မွားမွာေႀကာက္ရင္ မေၿပာခင္ စဥ္းစားပါ” လို႔ တိုက္ရိုက္ပဲေၿပာခဲ႔တယ္။ ဘာေတြကို စဥ္းစားရမွာလဲ ဆိုရင္ “ဘာေတြေၿပာမွာလဲ၊ ဘာ႔ေႀကာင္႔ေၿပာမွာလဲ၊ ဘယ္လိုေၿပာမွာလဲ” ဆိုတာေတြေပါ႔။ ေနာက္ထပ္ေၿပာၿဖစ္ခဲ႔တာက စကားေၿပာလိုက္လို႔ မွားသြားၿပီလို႔သိလိုက္တဲ႔အခါ (ဥပမာ လူႀကီးေတြက ဟဲ႕ ဒီလိုမေၿပာရဘူးေလလို႔ ေၿပာရင္) မွားသြားတာကို မွတ္ထားၿပီး ေနာက္ကိုဒီလိုမေၿပာေအာင္ သတိထားပါလို႔ ေၿပာခဲ႔တယ္။
ဒီစိုးရိမ္မႈေတြကို လူႀကီးအဖြဲ႔ေတြထဲမွာလည္း ေဆြးေႏြးႀကတာႀကားရတယ္။ အထူးသၿဖင္႔ေတာ႔ နံပါတ္ (၁) ေပါ႔။ ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာတာက ငါတို႔ေတြ ကေလးဘဝကတည္းက ရွိခဲ႔တဲ႔ စိုးရိမ္မႈေတြကို အသက္ႀကီးတဲ႔အထိ ရင္မွာပိုက္ထားမိခဲ႔သလား ဆိုတာပဲ။ အခုေခတ္မွာ ေခါင္းေဆာင္မႈသင္တန္း ဆိုတာေတြ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေပးႀကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြဆို အဲဒီလို သင္တန္းေတြ အမ်ားႀကီးတက္ႀကတယ္။ သင္တန္းေတြတက္ၿပီးတိုင္း ၿပန္စဥ္းစားႀကဖို႔ လိုတာက ဒီသင္တန္းကေန ဘာေတြရလိုက္သလဲ၊ သင္ယူရသမွ်ကို ကိုယ္႔ဘဝအတြက္ အက်ဳိးရွိေအာင္ ဘယ္လို အသံုးခ်မလဲ ဆိုတာေတြပါပဲ။ သင္တန္းေတြဟာ အသိပညာေတြ ေပးနိုင္တယ္၊ စိတ္ဓါတ္ၿမွင္႔တင္ေပးနိုင္တယ္ ဆိုေပမယ္႔ သင္ယူရသမွ်ကို လက္ေတြ႕အသံုးခ်မွ ဘဝအတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔ အေၿပာင္းအလဲေတြကို ရမွာၿဖစ္ပါတယ္။
အၿမဲတမ္းေလ႔လာ သင္ယူခြင္႔ေတြ ရႀကပါေစ။ သင္ယူထားသမွ်ကိုလည္း လက္ေတြ႔က်င္႔သံုးနိုင္ႀကပါေစ။
No comments:
Post a Comment