မူတစ္သြင္ အားအင္သစ္လိုက္ပါ့ ခ်စ္ဖြယ့္လူသား .........

စြန္႔စားခ်င္တဲ႔စိတ္၊ ကုိယ္႔ကိုကိုယ္ စိန္ေခၚခ်င္တဲ႔စိတ္၊ အရင္လိုမဟုတ္ဘဲ စိတ္သြားတိုင္း ကုိယ္က တရြတ္တိုက္ေနတဲ႔ က်န္းမာေရး အေၿခအေနေလး ၿပန္လည္ထူေထာင္ လာေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ႔စိတ္ ေတြနဲ႔ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္ႀကီး နွစ္ခုကို အတည္ စီစဥ္ လိုက္ပါၿပီ။ တကယ္တမ္း စေန၊ တနဂၤေႏြေတြမွာ ေတာင္တက္ေလ႔ က်င္႔ၿပီဆိုေတာ႔မွ ငါ မွားသြားၿပီလားမသိ လို႔ ေတြးမိတာလည္း အမွန္ပါ။ ပင္ပန္း လြမ္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လည္းမေတြ႔နိုင္၊ စာေတြလည္း မေရးနုိင္ မဖတ္နုိင္ ၿဖစ္လာေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း ၿငိဳၿငင္လာတယ္။ မူလက တက္ႀကြတဲ႔ စိတ္ကေလးေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္ခ်င္။ ကိုေအာင္ၿပည္႔တင္ထားတဲ႔ ကဗ်ာေလးကို ေတြ႔လိုက္ေတာ႔မွ ကိုယ္႔ကိုကုိယ္ ၿပန္ၿပီး ဆန္းစစ္ ဖို႔ေမးခြန္းေတြ ေမးၿဖစ္ေတာ႔တယ္။

တစ္ေတာင္ေပၚ တစ္ေတာင္ဆင့္ ေတာင္အျမင့္ ပတ္ျခံရံ။
တစ္ေတာင္ ဆံုးျပန္ေတာ့ တစ္လံုး က်န္ျပန္ေပသမို႔ ဖန္ဖန္ေလ အားအင္နႈိးလို႔ရယ္ ၾကိဳး ေလွ်ာက္ရျပန္။
ခါတစ္ေလ တကယ္ပန္းတာေၾကာင့္ ေတာ္ပါျပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု ရပ္တန္းက ရပ္မယ္ၾကံ အမွန္ေတာ့ ျဖစ္နိဳင္ပါ့မလား။
စခဲ့မိတာေပါ့ တစ္ေန႔မွာ ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္ အားေလွ်ာ့ကာ ဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ စိတ္ႏြမ္း အသာေျဖဦး မာလာေငြ ကန္ေရေအးရယ္နဲ႔ ငွက္ေတးကို အာရံုဆင္လို႔ မူတစ္သြင္ အားအင္သစ္လိုက္ပါ့ ခ်စ္ဖြယ့္လူသား။.........

လူေတြဘာ႔ေႀကာင္႔ အပင္ပန္းခံၿပီး ေတာင္တက္ႀကသလဲ ဆိုတာက စရမွာေပါ႔ေနာ္။ ကုိယ္႔အေၿဖကေတာ႔ ပို႔(စ္)အစမွာ ေရးခဲ႔သလို စြန္႔စားခ်င္လို႔ ၊ ကုိယ္႔ကိုကိုယ္ စိန္ေခၚခ်င္လို႔ ၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းခ်င္ လို႔ပါ။ ဆက္ေတြးမိတာက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အက်ဳိးေတြ ရရဲ ႔လား ဆိုတာပါ။ တကယ္တမ္း နာရီနဲ႔ ခ်ီၿပီး ေတာ႔ လမ္းေလ်ွာက္တဲ႔ အခါက်ေတာ႔ အဲဒီ စြန္႔စားတာေတြ၊ စိန္ေခၚတာေတြက ဘယ္နားသြား ပုန္းေနတယ္မသိ။ က်န္းမာေရးပဲ ေကာင္းလာမလား၊ ကိုယ္လက္ ေတြနာၿပီး ဖ်ားမလား လည္း မေသခ်ာ။ တကယ္တမ္း ႀကည္နူးေႀကနပ္မိတာ ကေတာ႔ သဘာ၀ေလာကႀကီး နဲ႔ ထိေတြ႔ခြင္႔ရတာကိုပါ။ ကိုယ္က စကၤာပူက ေတာေတြထဲမွာ လမ္းေလ်ွာက္ တာဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ အေမဖက္က အဘိုးအဘြားေတြ ေနတဲ႔ မြန္ၿပည္နယ္ က ေတာေတာင္ေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို တူပါတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က အဘိုးအဘြားေတြရဲ ႔ ရြာမွာေတာ္ေတာ္ ႀကာႀကာေနခဲ႔ ရတာဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ ႔ ကေလးဘ၀ကုိ လြမ္းမိတယ္။

လူေတြဟာ အၿပင္ေလာက ကိုသိလာေလေလ ကိုယ္႔ကိုကုိယ္ ပိုၿပီးနားလည္ ခ်င္လာေလ ၿဖစ္တတ္ တယ္ထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္ေတြ႔ ကေတာ႔ ကိုယ္ဟာနုိင္ငံ အၿပင္ကိုေရာက္လာမွ ကိုယ္႔နုိင္ငံ အေႀကာင္းကို ပိုသိခ်င္လာတယ္။ စကၤာပူကို ေရာက္ခါစ နွစ္ေတြမွာေတာ႔ ရွင္သန္ေရးအတြက္ အားထုတ္ေနရလို႔ ဘာကိုမွ မေတြးနုိင္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေနသားက်လာၿပီး အသက္ရွူနည္းနည္း ေခ်ာင္လာေတာ႔ စာေတြၿပန္ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ရလာတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ ၿပန္ႀကည္႔လို႔ရလာတယ္။ ေတြးေတာ ဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ရလာတယ္။ လူမ်ိဳးၿခားမ်ားရဲ ႔ ယဥ္ေက်းမွု၊ ေနထိုင္မွုေတြ ပိုသိလာေလ ကိုယ္ဘာေကာင္လဲ ဆိုတာကို ပိုသိခ်င္ လာေလပါပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ ႔ ဇာစ္ၿမစ္ကို ၿပန္လည္ ရွာေဖြလိုစိတ္၊ ၿပန္လည္ခံစားလိုစိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာတာလည္း သတိထားမိပါရဲ ႔။

အခု တတိယပါတ္ စေနေန႔မွာ အတက္အဆင္း သိပ္မမ်ားတဲ႔ Bukit Panjang-Mac Ritchie-Bukit Timah track အတိုင္း ေလ်ွာက္ႀကပါတယ္။ အစကေန အဆံုးအထိ (၂၀) ကီလိုမီတာေက်ာ္ ရွိၿပီး (၆)နာရီေလာက္ ေလ်ွာက္ရပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ စကားတေၿပာေၿပာနဲ႔ ေလ်ွာက္ႀကေပမယ္႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကာလာေတာ႔ ကိုယ္႔အရွိန္နဲ႔ ကိုယ္ ကုိယ္႔အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ဆက္ေလ်ွာက္ႀကပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း မနက္အိပ္ယာနုိးကတည္းက ညအိပ္ယာ၀င္တဲ႔အထိ နာရီလက္တံ ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ေၿပးလႊားၿပီး ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေတာင္ ဘာေကာင္မွန္းမသိေလာက္ ေအာင္အလုပ္မ်ား ေထြၿပားရတဲ႔ ေလာကႀကီးကေန ခဏ လြတ္ေၿမာက္ၿပီး သဘာ၀ေလာကနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင္႔ရတာက တကယ္႔လက္ေတြ႔ အက်ဴိးပါ။

လမ္းေတာက္ေလ်ွာက္မွာ သစ္ပင္ေတြက အံု႔ဆိုင္းလို႔။ မနက္ခင္းနွင္းေလးေပါက္ ေလးေတြက ၿမက္ခင္းစိမ္းေတြေပၚမွာ တြဲလဲခုိလုိ႔။ လမ္းတစ္ေနရာက သစ္ပင္ေတြ အု႔ံဆိုင္းေနတဲ႔ ေရကန္ေလးထဲမွာ ငါးသားေပါက္ကေလးေတြ အုပ္လိုက္သင္းလိုက္ ေရကူးေနတာမ်ား ကိုယ္တို႔ အဘြားၿခံထဲက တစ္နွစ္တစ္ခါ ေဖၚတဲ႔ ငါးကန္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ပံုစံထဲ။ စကားစိမ္းလို႔ထင္ရတဲ႔ ပန္းပြင္႔ေတြကို ေတာင္ ေတြ႔လိုက္ေသး။ ၿမက္ခင္းထဲက ထိကရုန္းေတြ၊ လမ္းေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္က အိုးပုတ္ပန္းေတြ အၿပင္ ဒူးရင္းပင္၊ ႀကက္ေမာက္ပင္ နဲ႔ ေစာင္းလ်ွားပင္ေတြကလည္း ကိုယ္႔ကို ကေလးဘ၀ကို အလည္တစ္ေခါက္ၿပန္ေရာက္ေစပါတယ္။

ဘ၀စက္၀န္းမွာ ကေလးဘ၀ကစ၊ လူႀကီးဘ၀ကို ၿဖတ္သန္းၿပီး အသက္ေတြ သိပ္ႀကီးလာတဲ႔အခါ ကိုယ္တို႔မွာ ဘာေတြမ်ား က်န္ခဲ႔လို႔လဲ။ တစ္သက္လံုး ၿဖတ္သန္းရတာ မ်ားလြန္းလို႔ ဦးေႏွာက္ထဲက ဆဲ(လ္)ေတြ ပါးလ်ားလာတဲ႔ အခါ အားလံုးကို မမွတ္မိ နိုင္ေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။ အသက္သိပ္ႀကီးလာၿပီး ကိုယ္႔ ဦးေနွာက္ထဲမွာ အားလံုး မသိေတာ႔ တဲ႔ အခ်ိန္ က်ရင္ ဘာေတြကို မွတ္မိခ်င္သလဲ၊ ဘာေတြကိုယ္နဲ႔ အတူ က်န္ေနေစခ်င္သလဲလို႔ ေမးမိတယ္။ တကယ္လို႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔သာ ရွိခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ရဲ ႔ မြန္ၿပည္နယ္ ေတာရြာ ကေလး တစ္ခုက ကေလးဘ၀ကို ေတာ႔မေမ႔မေလ်ာ႔ က်န္ေနေစခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲေမာေမာ "ေတာ္ပါျပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု ရပ္တန္းက ရပ္မယ္ၾကံ" လို႔မၿဖစ္ေသးတဲ႔ ဘ၀မွာ လမ္းဆံုးတဲ႔ အထိေတာ႔ ဆက္ေလ်ွာက္ ရဦးမွာပါ။ အခြင္႔အေရးေလးရတဲ႔ အခါ သဘာ၀ေလာကႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႔ၿပီး သဘာ၀ရဲ ႔ အလွအပ နဲ႔ အားအင္ေတြ ရယူနုိင္ ္သေလာက္ ရယူဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း သဘာ၀တရားနဲ႔ ထိေတြ႔ၿခင္းၿဖင္႔ အားအင္သစ္ေနရပါေႀကာင္း။

စာႀကြင္း။ ဓါတ္ပံုေတြကိုဒီမွာႀကည္႔လို႔ရတယ္ေနာ္။