Self Development ကိုေရးတဲ႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပထမဆံုးဖတ္ဖူးတာကေတာ႔ ဆရာေဖၿမင္႔ရဲ႕ ဘာသာၿပန္ေတြပါ။ အလြယ္ေခၚရင္ေတာ႔ တက္က်မ္းေပါ႔။ ဖတ္ရတာ သေဘာက်တယ္၊ က်င္႔ႀကံဖို႔ႀကိဳးစားတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ၿပန္ဖတ္ၿဖစ္တယ္။ အဲဒီလို စာအုပ္ေတြထဲက အခုထိ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္တာအၿပင္ မႀကာခဏ ၿပန္ၿပန္ေႏႊးမိတာ ကေတာ႔ Steven R. Covey ရဲ႕ 7 Habits of Highly Effective People ပါ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္မိေတာ႔ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ႔ ထင္သား။ ဒါေပမယ္႔ ဘာေကာင္းမွန္းမသိဘူး၊ ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ ရံုးကမိတ္ေဆြနဲ႔ ဒီစာအုပ္အေႀကာင္း ေၿပာမိေတာ႔ သူက သူ႔အတြက္ဘယ္လို အသံုးက်ေႀကာင္းေတြေၿပာၿပတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါၿပန္ဖတ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေတြ ရွာဖတ္နဲ႔ နည္းနည္းနားလည္သလိုလုိ ရွိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီစာအုပ္ကို အသာထားလိုက္ၿပန္တယ္။
ဒါေပမယ္႔ ေခါင္းထဲမွာေတာ႔ ေသတဲ႔လူကို ေနာက္ဆံုးႏွဳတ္ဆက္တဲ႔စကား (Eulogy) အေႀကာင္းခဏခဏ သတိရမိတယ္။ ငါေသရင္ ဘယ္လို Eulogy မ်ဳိးႀကားခ်င္ပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိလာတယ္။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေတြးႀကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို လူေတြကဘာေတြေၿပာေစခ်င္ပါလိမ္႔ဆိုတာ သိပ္မသဲကြဲဘူး။ သူတို႔ စိတ္ထဲရွိသလို ေၿပာလိမ္႔မယ္လို႔ ဖာသိဖာသာပဲေနမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာတစ္ခုက ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ လူေတြက သတိရေနေစ႔ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုပံုမ်ဳိးနဲ႔ သတိရေစခ်င္သလဲဆိုရင္ေတာ႔ မေသခ်ာၿပန္ဘူး။ ကဲပါေလ သတိရခ်င္တဲ႔ ပံုစံနဲ႔သာရႀကပါ သတိရရင္ ေတာ္ပါၿပီလို႔ ေတြးမိၿပန္တယ္။
Steven Covey ႀကီးကေတာ႔ ခမ္းခမ္းနားနား အိမ္မက္အႀကီးႀကီးရွိတယ္။ သူေသခါနီးမွာ သားသမီးေတြအားလံုး နဲ႔သူတို႔မိသားစုေတြ အနားမွာရွိေစခ်င္သတဲ႔။ အလုပ္နဲ႔မို႔ မလာနိုင္ဘူးဆိုတာ မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူးတဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ဘယ္သူေတြအနားမွာရွိသလဲဆိုတာ သိေလာက္ေအာင္ေတာင္ သတိကပ္ခ်င္မွ ကပ္မွာလို႔ ေတြးမိ တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ လူေတြဘယ္နားေနေန ကိုယ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္နိုင္တာမလိုက္ နိုင္တာလည္း ထားလိုက္ဦး၊ ကိုယ္႕နာမယ္ႀကားတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ကိုအမွတ္တရ ၿဖစ္ေနရင္ေတာ႔ ေကာင္းမွာပဲ။ ကိုယ္႔ကို မိဘက သမီးေကာင္းအေနနဲ႔ သတိရ။ ညီမက အမေကာင္းအေနနဲ႔သတိရ။ မိတ္ေဆြမ်ားက မိတ္ေဆြေကာင္းအေနနဲ႔ သတိရ။ တစ္ခ်ဳိ ႕ေသာသူေတြကလည္း သူတို႔ဘ၀အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ ၿဖည္႔ဆည္းေပးဘူး သူအၿဖစ္သတိရ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ မဆိုးဘူး။ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔လည္း ၿဖစ္နိုင္တယ္ လို႔ေတြးမိတယ္။ သတိရတိုင္း 7 Habits အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလးကို ၿပန္ဖတ္မိတယ္။
ဒီစာအုပ္ဖတ္မိၿပီး ဒီလိုေတြေတြးတတ္လာေတာ႔ ဘ၀က ပန္းတိုင္ဆိုတာရွိလာတယ္။ ေန႔စဥ္ၿပဳမူေၿပာဆိုေနတဲ႔ အေပၚမွာ ထီးလိုအုပ္မိုးထားတဲ႔အရာတစ္ခုရွိလာတယ္။ တတ္နိုင္သမွ် ကိုယ္႔အတြက္သာမက သူမ်ားအတြက္ပါ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ေစတနာ႔၀န္ထမ္း လုပ္ေပးတတ္လာတယ္။ အလုပ္မ်ားလို႔ပင္ပန္းတဲ႔အခါ ကိုယ္႔တစ္ေယာက္ထဲ အတြက္၊ ပိုက္ဆံအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာလို႔ မခံစားရဘဲ ေလာကအတြက္ပါ အလုပ္လုပ္ေနတာလို႔ ခံစားရတာမို႔ အလုပ္ရဲ႕ဒါဏ္ကို ခံနိုင္လာတယ္။ ရွင္သန္ေနထိုင္ရတာ အဓိပၸါယ္ရွိလာတယ္ပဲ ဆိုပါစို႔။ ဒီဘ၀ခရီးကို ေနာက္ထပ္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မညည္းညူစတမ္း ေလ်ွာက္လွမ္းဖို႔အတြက္ ရွင္သန္ၿခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္တစ္ခုေတာ႔ လိုအပ္တယ္ မဟုတ္လား။
The paradox of insular language
1 year ago
2 comments:
Like as you expressed all of my feeling that I can't express. Thank you so much My Real Saint.
Ma Ma Nyein, it's a matter of practise. If you start observing and recordding how you feel, you will be able to express your thoughts, opinions and feelings.
Post a Comment