ရင္ကိုတည္႔တည္႔ထိသြားေသာ စာေပေဟာေၿပာပြဲ

စကၤာပူမွာ ပထမဆံုးလုပ္မယ္႔ စာေပေဟာေၿပာပြဲကို ခပ္ေစာေစာကတည္းက ေမ်ွာ္လင္႔ေစာင္႔စားေနခဲ႔မိေပမယ္႔ မ်က္ရည္က်ေလာက္ ေအာင္ထိခံစားရမိမယ္လုိ႔ေတာ႔ မထင္မိတာအမွန္ပါ။ ၿမန္မာၿပည္မွာေနစဥ္ကတည္းက စာေပေဟာေၿပာပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားေထာင္ခဲ႔ ဘူးပါတယ္။ ဒီေန႔ ေလာက္ထိရင္ထဲကုိလိွုက္လွုိက္လွဲလွဲ မထိခဲ႔ဘူးပါဘူး။ စာေပအနုပညာနဲ႔ အစဥ္မၿပတ္ ထိေတြ႔ခြင္႔ရေနေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းကသိပ္မခံစားခဲ႔ရတာမ်ားလားလို႔လည္းေတြးမိပါရဲ ႔။ ရင္ကုိၿပင္းၿပင္းထိေစတဲ႔အခ်က္ေတြကုိေတြးႀကည္႔လိုက္ရင္ စာေပအနုပညာ စစ္စစ္နဲ႔ ဆယ္နွစ္ႀကာနီးပါး အနီးငယ္ေ၀းေနၿခင္းက ပထမဆံုးအခ်က္ၿဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီထက္ပိုအဓိကက်တာကေဟာေၿပာေသာ စာေရးဆရာမ်ားရဲ ႔ကာလံ ေဒသံ ကုိက္ညီေသာအေႀကာင္းအရာေတြကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ကဗ်ာ၊ ခြန္းေထာက္၊ အရႊမ္း စံုညီစြာနဲ႔ ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔နိုင္မွုပါ။ ေပးခ်င္တဲ႔ အခ်က္အလက္က ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္းအနုပညာမဆန္ရင္ ပရိသတ္ရဲ ႔ရင္ထဲကို ဘယ္လိုမွမေရာက္နိုင္ပါဘူး။ အနုပညာဆန္လွေသာ စိတ္ႏွလံုးသားအာဟာရၿဖည္႔ ေပးတဲ႔ပြဲအတြက္ စီစဥ္သူ လူငယ္မ်ားနဲ႔ ဦးေဆာင္ေပး သူ ေဒၚသန္းသန္းနုကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

ဆရာေန၀င္းၿမင္႔က စာကိုသာမကစိတ္ကိုပါသင္တယ္ဆိုတဲ႔သ႔ူရဲ ႔ငယ္ငယ္က ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအေႀကာင္း၊ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ မနက္ေစာ ေစာ Assembly မွာ နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ညီေအာင္ဆိုရတဲ႔အေႀကာင္းေတြေၿပာေတာ႔ ကုိယ္ရဲ ႔ငယ္ဆရာေတြ၊ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း နဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေတြကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ၿမင္ေယာင္ရင္း ကိုယ္႔တူေတြ တူမေတြေရာ ကိုယ္တို႔တုန္းကလို စာသာမက စိတ္ကိုပါသင္ေပးမယ္႔ ဆရာ၊ ဆရာမေကာင္းေတြနဲ႔မွ ႀကံဳခြင္႔ရပါ႔မလားလို႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ ဆရာေၿပာတဲ႔ ၿမန္မာမ်ားဟာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခိုင္မာေသာအနုပညာ၊ ယာဥ္ေက်းမွုေတြနဲ႔ေနလာခဲ႔တဲ႔ လူမ်ဳိး ၿဖစ္တယ္ဆိုတာေတြႀကားရေတာ႔ ဒါလိုစကားေတြဟာ ကိုယ္တို႔လို မိေ၀းဖေ၀း တစ္ရပ္တစ္ရြာမွာ သူမ်ားေအာက္မက်ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ Identity Crisis ေတြၿဖစ္ရ၊ တစ္ခါတစ္ ေလ Identity ေပ်ာက္လုနီးနီးၿဖစ္ရတတ္သူေတြအဖို႔ အလြန္တန္ဖိုးရွိလွပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး ဆရာ႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္မိ ပါတယ္။

ဆရာေၿပာသြားတာေတြထဲက သေဘာမက်နိုင္တာေလးတစ္ခုကေတာ႔ ၿမန္မာမ်ားဟာ တစ္ဖက္သားကိုရိုေသသမွု၊ ေလးစားသမွုေတြ အၿပည္႔ နဲ႔ ကိုယ္႔ကုိယ္ကုိ ေတာ႔အလြန္နိွမ္႔ခ်ၿပီးဆက္ဆံတတ္တယ္ဆိုတာပါ။ ကိုယ္ကတစ္ဖက္သားကိုေလးစားသမွုနဲ႔ မိမိကုိယ္ကို နွိမ္႔ခ်ဆက္ ဆံတာကိုသေဘာက်ေပမယ္႔ တစ္ဖက္သားက ကိုယ္႔ရဲ႔နွိမ္႔ခ်ရိုက်ဳိးမွုကို တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ႔သူ၊ ကိုယ္႔ကိုဖိနင္းမယ္႔သူမ်ား ၿဖစ္ေနခဲ႔ရင္ ေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ ႔နိွမ္႔ခ်တတ္မွုကို ေလ်ွာ႔ခ်ရမယ္ထင္တာပဲ။

ဆရာေၿပာတဲ႔ ဦးေနွာက္ကိုသာမက နွလုံးသားကိုပါဖြင္႔ထားဖို႔ဆိုတာကို အၿပည္႔အ၀နားလည္လက္ခံပါတယ္။ English ေကာင္းေအာင္ႀကိဳး စားရင္း အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေရးထားတဲ႔စာေတြဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ေတြႀကည္႔နဲ႔ အနုပညာကို အနုပညာလိုမခံစားၿဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ေတြလည္းရွိခဲ႔ဘူး တာကိုး။ ဆရာတုိ႔ အခုလိုတစ္ေၿမရပ္ၿခားထိအေရာက္လာၿပီး နွလုံးသားတံခါးေတြလာဖြင္႔ေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးကမ ၻာပါ။

တရားမင္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ခင္သလား၊ ပုဂၢိဳလ္ခင္ၿပီး တရားမင္သြားသလားမခြဲၿခားနုိင္ေပမယ္႔ မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္ထိသြားတာကေတာ႔ ဆရာမဂ်ဴးက ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ ႔ သင္ေသသြားေသာ္ ကဗ်ာနဲ႔ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ ႔ သေၿပညိဳ ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္တဲ႔အခိ်န္ပါ။

ဆရာမဂ်ဴးက "စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ ႔ မွတ္စုမ်ား"ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေဟာေၿပာပါတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းခဲ႔ေရးတဲ႔ဂ်ဴး၊ Gender Equality အေႀကာင္းေရးတဲ႔ဂ်ဴး၊ ႀကြပ္ႀကြပ္အိပ္အေႀကာင္းေရးတဲ႔ဂ်ဴး၊ ပညာရဲ ႔အေရးပါပံုကုိေရးတဲ႔ ဂ်ဴး၊ အခုလက္ရွိ Humanitarian အေႀကာင္းေတြ ေရးေနတဲ႔ဂ်ဴးပါလို႔ ဆရာမဂ်ဴးကသူ႔ရဲ ႔စာေရးဆရာမဘ၀ကို ငါးပိုင္းခြဲၿပသြားခဲ႔ပါတယ္။ အခ်စ္သန္႔သန္႔အေႀကာင္း ေရးတဲ႔ "အမွတ္တရ" ကေနၿပီး Gender Equality ကိုပါေရးတဲ႔ ၀တၳဳတို/ရွည္မ်ား၊ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္အေႀကာင္း ေတြေရးတဲ႔
"ကမ ၻာေၿမရဲ ႔ခ်စ္သူ" လို၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္မ်ား၊ ေနာက္ ပညာအေႀကာင္း ေရးတဲ႔ "ေစာင္႔ေနမယ္လို႔မေၿပာလိုက္ဘူး" ေတြကို ေက်ာ္ၿဖတ္ၿပီး Poverty တို႔ Humanitarian တို႔ကိုေရးတဲ႔ "သူ... မင္းကို... ဘယ္ေတာ႔မွ" လို၀တၳဳမ်ားကို တစ္ဆင္႔ၿပီးတစ္ဆင္႔ ေၿပာင္းလဲ လာပံု။ အဲဒီလိုေၿပာင္းလဲလာေစတဲ႔ေဘးပါတ္၀န္းက်င္က လႊမ္းမိုးမွုေတြ၊ သူ ေတးမွတ္ထားတဲ႔ မွတ္စုေတြ အေႀကာင္း အစီအစဥ္က်က် အခ်က္အလက္ ၿပည္႔ၿပည္႔စုံစုံ နဲ႔ေဟာေၿပာသြားပါတယ္။

ကိုယ္႔ရဲ ႔ဘ၀ေၿပာင္းလဲမွူၿဖစ္စဥ္ေတြကုိၿပန္ႀကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဆရာမဂ်ဴးအခ်စ္၀တၳဳေတြေရးစဥ္က ကုိယ္ကနုငယ္စဥ္ကာလ၊ သူသဘာ၀ ပါတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိန္းမွုေတြစေရးေတာ႔ ကုိယ္က English ကိုေသေသခ်ာခ်ာလုပ္မိတဲ႔အခ်ိန္ USIS မွာစာသြားသြားဖတ္ရင္ GM Food နဲ႔ Environmental Issues ေတြအမ်ားဆုံးေတြ ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြပါ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ ကိုယ္အိမ္ကထြက္လာခဲ႔ၿပီ။ ဒီေရာက္လာခါစနွစ္ ေတြမွာေက်ာင္းတစ္ဖက္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ရုန္းကန္ရေတာ႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေ၀းခဲ႔ရတယ္။ ကုိယ္အလုပ္ကေလးအတည္တက် ၿဖစ္လာလို႔ စာၿပန္ဖတ္နုိင္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဆရာမက Environmental အေႀကာင္းေတြေရး တစ္ခ်ိဳ ႔ေသာပရိတ္သတ္က ခ်ီးမြမ္းႀက၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ က အခ်စ္၀တၳဳပဲေရးပါလို႔ ေၿပာႀကၿဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ေတြေပါ႔။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ ၀တၳဳတိုေတြသိပ္မဖတ္ၿဖစ္ၿပန္ဘူး။

"ေစာင္႔ေနမယ္လို႔မေၿပာလိုက္ဘူး" ကိုဖတ္ရေတာ႔ ကိုယ္႔ေမြးရပ္ေၿမမွာ ေခတ္ေရစီးေႀကာင္းေၿပာင္းလဲလာတာ၊ လူငယ္ေလးေတြ NGOေတြ နဲ႔ ကိုယ္တို႔ရွိစဥ္ကထက္ အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ထိေတြ႔လုပ္ကိုင္ေနႀကတာေတြကို သတိထားမိတယ္။ လူငယ္ေလးေတြ ၿပည္ပကိုထြက္ဖို႔ လမ္းေႀကာင္းေတြ ပုိေဖါက္ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားႀကတာေတြကိုလည္း ၿမင္မိပါတယ္။ စိတ္အ၀င္စားမိဆုံးကေတာ႔ ဆရာမကို ပညာေရးရဲ ႔အေရး ပါပံုေတြကို ေရးၿဖစ္ေစတယ္ဆိုတဲ႔ MIT ကေက်ာင္းသားရဲ ႔ေမးခြန္းကို ၿပန္ေၿဖတဲ႔ ဆရာမရဲ ႔အေၿဖပါ။ Education ဆိုတာ အလုပ္ရဖို႔တစ္ခု ထည္းအတြက္မဟုတ္ဘဲ ေတြးေခၚတတ္ဖို႔ (Education teaches how to think) လူ ႔ယာဥ္ေက်းမွုကိုလက္ဆင္႔ကမ္းသယ္ေဆာင္ဖို႔ (Education transmits Civilization) လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚနုိင္ေသာသူ အၿဖစ္ ရပ္တည္နိုင္ေစဖို႔ (Education liberates individuals) နဲ႔ ဆရာမက လူ႔က်င္႔၀တ္လို႔သံုးလိုက္တယ္ထင္ပါတယ္ (Education teaches morality) စတဲ႔ အခ်က္ငါးခ်က္ ပါ။ ကုိယ္တိုင္ကလည္း ပညာေရးသည္ လူကိုၿမင္႔ရာသို႔ ဆြဲတင္နိုင္ေသာေလွခါးလို ႔ နက္နက္ရွုိင္းရွုိင္းယံုႀကည္ပါတယ္။

သူ... မင္းကို... ဘယ္ေတာ႔မွကို ၂၀၀၇ မွာစေရးတာဆိုေတာ႔ ဆရာမရဲ ႔ Humanitarian ကိုစိတ္၀င္စားမွုက Nagis မတိုင္ခင္ကတည္းက စတာေပါ႔ ေနာ္။ ဆရာမေၿပာတဲ႔ "အ၀ါ ေရာင္ရထား" ကိုဘယ္မွာဖတ္မိမွန္းမေသခ်ာေပမယ္႔ "ကိုယ္သာဒီဇာတ္ေကာင္ရဲ ႔ေနရာမွာ ဆိုရင္.... " ရယ္လို႔ ေတြးမိတာကို သတိရေနသလိုလို။

ကိုယ္႔လိုသာမာန္လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္မွ Nagis က Humanitarian အလုပ္ ေတြကို သတိထားမိေစတာ ဆရာမရဲ ႔ Humanitarian အလုပ္ေတြတစ္ဟုန္ထိုး (အခုဆို သုံးေလးခုေတာင္) တုိးပြားလာတာကိုနားလည္ႀကည္႔လို႔ရပါတယ္။ မိဘမဲ႔ေလး ၈၅ ေယာက္ရယ္၊ AIDS ေရာဂါကူး စက္ခံရတဲ႔ သုခရိပ္ၿမဳံက ကေလးေတြရယ္ကို အစာအဟာရေတြ ရွာေဖြေကြ်းရင္း က်ေနာ္တုိ႔လုိနွလံုးသားအဟာရလိုအပ္ သူေတြအတြက္အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းခ်န္ဖို႔ မေမ႔ပါနဲ႔လို႔လည္း ေၿပာခ်င္ပါတယ္။

ွဆရာမဂ်ဴးက ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ ႔သင္ေသသြားေသာ္ ကဗ်ာကိုကိုးကားၿပီး ပိုေကာင္းတဲ႔ ေလာကၿဖစ္ေအာင္အေထာက္အကူၿပဳေစဖို႔ ကိုယ္တိုင္ ပညာေတြပိုတတ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားမဲ႔အၿပင္၊ သူမ်ားကိုလည္းေ၀မ်ွဖို႔ ႀကိဳးစားေနဦးမယ္၊စာေတြကိုလည္းဆက္ေရးေနဦးမယ္လို႔ ေၿပာသြား ပါတယ္။

သင္ေသသြားေသာ္
( ေဇာ္ဂ်ီ )

ဪ..လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘ၀ကား
အိုရနာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္
သို႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏
သင္၏အမ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတိုးျမင့္၊က်န္ေကာင္းသင့္၏
သင္ဦးခ်၍ အမွ်ေ၀ရာ
ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း ။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ နွစ္သစ္မွာမဂၤလာရွိေစဖို႔ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ ႔ သေၿပညိဳ ကဗ်ာရြတ္ဖတ္ၿပီး နိဂုံးခ်ဳပ္သြားပါတယ္။

သေၿပညိဳ
(မင္းသု၀ဏ္)

သူ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေၿပညိဳ
ငါ့ေခါင္းမွာတဲ့ သေၿပညိဳ။

တို႔ေၿပမွာ တို႔ေမ ကမ္းပါတဲ့
သေၿပညိဳ ေရႊဘိုပန္းဟာက
လန္းလ်က္ပါကို။

ဘာမေလွ်ာ့ေလနဲ႔
လာေတာ့မကြဲ႕ ေရႊဗဟိုရ္
ေလခ်ိဳကအေသြး။

လင္းႀကက္အေဆာ္
ကြင္းထက္မွာ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔
စည္ေတာ္ကို ရည္ေမွ်ာ္မွန္းကာပ
ေရာင္နီမွာ ေအာင္စည္ရႊမ္းရေအာင္
သေၿပညိဳ ေရႊဘိုပန္းရယ္နဲ႔
လွမ္းႀကစို႔ေလး။

က်ေနာ္တုိ႔လို ဘယ္ေတာ႔ၿပန္ၿဖစ္မလဲလို႔မေသခ်ာ မေရရာေသးေသာသူေတြလည္း သေၿပညိဳကဗ်ာေလး ရြတ္ရင္း၊ တတ္နိုင္သမ်ွ လူမွုေရးလုပ္ငန္းေလးေတြမွာ ပါ၀င္ရင္း တစ္ေန႔မွာ ေအာင္စည္ရႊမ္းရတဲ႔ေန႔ကို ေရာက္ဖို႔ ေစာင္႔ေမ်ွာ္ေနပါတယ္ ဆရာမရယ္။

ဆရာခ်စ္ဦးညိုရဲ႔ အရႊမ္း၊ အဆိုပညာ ေတြကိုလည္း လက္ဖ်ားခါရပါတယ္။ ဆရာ ရြတ္ဖတ္သြားတဲ႔ ေဗဒါလမ္းကိုလည္း ရင္ထဲမွာနင္႔နင္႔နဲနဲ တစ္ခါၿပန္ ခံစားရတယ္။ စာေပေဟာေၿပာပြဲကို နားေထာင္ရံုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ ရင္ထဲကခံစား လာခဲ႔တာၿဖစ္တဲ႔အတြက္ ပရိသတ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို လည္းတာ၀န္ေက်တယ္လို႔ေတာ႔ ထင္မိတာပါပဲ။

The Phatom Vs Ravana; Christine Vs Sita

Today, I watched The Phantom of the Opera. In the middle of the story, I suddenly remember Ravana from Ramayana.

Life has never been fair to the Phantom. The-Devil's-child-turn-Phantom has lived his whole life in the darkness. The torture by the show owner and the humiliation of the audience led him to hide in the secret cellar. Erik (the Phantom) who was the genius, architect and designer, and the composer had turned to madness when he felt insecure of his love for Christine. The Phantom threatened Christine that say No to his proposal and he will destroy the opera. Or Christine could chose to marry him. That's where I suddenly remember Ravana.

In Myanmar version of the Ramayana, Rama and his younger brother Lakshmana as well as Ravana came to take part in the bow lifting competition. It was in response to the announcement of Sita's father. Rama won the contest and thus got Sita as his wife. On the way back to Rama's country, Ravana kidnapped Sita with his sister's help.

Ravana was the strong and rough king while the Phantom was the child turned into devil by the unfair treatment of the world. Through their attempt to get a woman, both the Phantom and Ravana caused some damages and death. At the end, both had to pay a high cost, their lives, for their love. In Ramayana, Sita demonstrated the loyalty of an ideal wife by jumping into the flame and causing no harm to herself. In the Phantom of the Opera, Christine portrayed more emotion and dilemma as a woman. Christine was emotionally manipulated and also brought to the lime light of the opera by the Phantom. It was Christine who made the decision to marry the Phantom to save the people including his lover, Raoul. I do not know what was written in the original script, but Emmy Rossum's actions made me believe that she sincerely decided to stay with the Phantom, and she kissed him. It appeared that the Phantom had never received love from anyone else in his life. Christine's kiss made him changed his mind. He cried and let the two go off.

The question in my mind was "Why did he do that?". Hadn't he been trying all these years, to get Christine's love? Now Christine decided to be with him, then why he let her go? Is it "love" that made him understand the two lovers? Is it because he didn't want Christine whose heart could be with Raoul? Anyway, I love the twist.

I am also wondering the success of these two stories - the Ramayana and the Phantom of the Opera. Here, I am not taking Ramayana as part of the Hindu history or any religious point of view. I am just appreciating them as a form of art - the stories with a hero, a woman and a villain with power to cause damage to others. Probably the argument whether Ravana and the Phantom are the villains or the heroes is controversial and that could be the attraction of these stories.

5-Dollar Group

သံလ်ွင္ကပရဟိတ ေက်ာင္းေလးအတြက္ ေရရွည္လွဴၿဖစ္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔၀ုိင္းေဆြးေႏြးႀကရင္းနဲ႔ ဆရာေပးတဲ႔အႀကံကို သေဘာက်မိ တယ္။ တစ္လကို တစ္ေယာက္ စကၤာပူ (၅) ေဒၚလာစီထည္ ့၀င္ဖို႔သေဘာတူတဲ႔သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔ကေလးတစ္ခုဖြဲ႔ ၿပီး ေက်ာင္းကုိအဓိက (၈၀% ေလာက္)လွူ၊ ၿပီးေတာ႔ အမ်ားသေဘာတူညီတဲ႔ အၿခားအလွဴေလးေတြကုိလည္း အတူတူလွဴႀကဖို႔ပါ။ အနည္းဆံုးက စကၤာပူ (၅) ေဒၚလာၿဖစ္ေပမယ္႔ ပိုထည္႔ခ်င္လုိ႔လည္းရတယ္။ ရံဖန္ရံခါ ကိုယ္စတင္အႀကံ ေပးလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္ကဒီအလွဴကုိပုိလွဴခ်င္လို႔ ဆိုရင္လည္း ပိုလွဴလို႔ရတာပဲ။

လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြေတြးႀကည္႔ ေတာ႔ ဘဏၰာေရးမွဴးတစ္ေယာက္လိုမယ္။ အဖြဲ႔သားေတြက အလွဴတစ္ခုအဆိုတင္လာတဲ႔အခါ လွဴမယ္၊ မလွဴဘူးဘယ္လိုဆံုးၿဖတ္ႀကမလဲ ဆိုတာေတြကို ႀကိဳတင္သေဘာတူညီခ်က္လိုမယ္။ လတ္တေလာသိခ်င္ေနတာကေတာ႔ ဒီလိုအသင္း မ်ဳိးဖြဲ႔ရင္ ၀င္ဖို႔စဥ္းစားမယ္႔သူ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲဆိုတာပါဘဲ။ ေဘးက Pool ေလးေၿဖႀကည္႔ေပးပါလား။ ေက်းဇူး။

အလွဴဒါန ၿပဳလိုသူမ်ားအတြက္

ဒီတစ္ေခါက္ အိမ္ၿပန္ရတာ ရက္က တုိလြန္းလုိ ့ဘယ္မွေတာင္ မေရာက္ၿဖစ္ခဲ ့ဘူး။ မနွစ္က နာဂစ္ေႀကာင္ ့ပ်က္သြားတဲ ့ အမိုးေတြ ကိုဒီက သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ ့ အကူအညီနဲ ့ ၿပင္ၿဖစ္ခဲ ့တဲ ့ ပရဟိတ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းကိုေတာ ့ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ ့ ကိုယ္တုိ ့ေတြ ၿပင္ထားတဲ ့ အမုိးေတြ အၿပင္ အၿခားသူေတြ ကလည္း ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ႀကီး တစ္ေဆာင္ လွဴထားတာ ဆိုေတာ ့ ေက်ာင္းက ေတာ ့ မနွစ္ကထက္စာရင္ အမ်ားႀကီး သပ္ရပ္ ခန္းနားေနပါတယ္။

နာဂစ္အၿပီးမွာ အမုိးသြပ္ေတြ လြင္ ့ကုန္တဲ ့ ဆြမ္းစားေက်ာင္း


၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ မွာေတြ ့ရတဲ ့ ဆြမ္းစားေက်ာင္း


နာဂစ္အၿပီး ပင္မေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး


၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာမွာ ေတြ ့ရတဲ ့ အမ်ား ၀ို္င္း၀န္းၿပီး့ ၿပဳၿပင္မြန္းမံထားတဲ ့ ပင္မေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး


အခ်ိန္ေပးၿပီး ေက်ာင္းရဲ ့ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြ ကို ဆရာေတာ္ထံက ေမးၿဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းေလးက ၿမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၃၅၅ မွာ ဆရာေတာ္ ဦးနႏၵ၀ံသ ထူေထာင္တဲ ့ ပရဟိတ စာသင္ေက်ာင္းပါ။


နယ္စပ္က မဖြံ ့ ၿဖိဳးေသးတဲ ့ တိုင္းရင္းသား ကေလးမ်ား နဲ ့ရြာနီး ခ်ဳပ္စပ္က ႏြမ္းပါးတဲ ့ ကေလးေတြကို ပညာသင္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္း စား ကေလးအေယာက္ ၃၀၀ ေလာက္ရွိပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေန သတၱမတန္းအထိ ေက်ာင္းမွာ ဆရာ/ဆရာမ ၁၈ ေယာက္ငွားထား ၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ အ႒မတန္း နဲ ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား ကို ေတာ ့ အနီးဆုံးေက်ာင္းမွာ တက္ေစပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး တစ္ေထာင္ေလာက္ ရွိပါတယ္။




မႀကာခင္က ထုတ္ၿပန္လိုက္တဲ ့ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားနဲ ့ ကိုက္ညီေစဖုိ ့ လတ္တေလာ လိုအပ္ေနတာ ကေတာ ့ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား မိန္းကေလးမ်ားရဲ ့ အေဆာင္ကို သီးၿခားခြဲထုတ္ၿပီး စည္းရိုးကာဖုိ ့ ေက်ာင္းေဆာင္ကို ေစာင္ ့ေရွာက္မဲ ့ အေဆာင္မွဴးထားရွိဖို ့ေတြပါ။

ေန ့စဥ္ လစဥ္ ပုံမွန္ လိုအပ္တာေတြကေတာ ့ ကေလးေပါင္း၃၀၀ ေက်ာ္ နဲ ့ သူတို ့ကို ေစာင္ ့ေရွာက္တဲ ့ ဘုန္းႀကီး ၁၅ ပါး၊ ဆရာ/ဆရာမ ၁၈ ေယာက္ နဲ ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥ တာ၀န္ယူလုပ္ကိုင္သူမ်ား ရဲ ့ စားစရိတ္ နဲ ့ ပညာေရးေထာက္ပံ ့စားရိတ္ေတြပါ။ အခုလက္ရွိမွာေတာ ့အလွဴရွိ တဲ ့ ရက္ေတြမွာ အလွဴရွင္လွဴတဲ ့ဆြမ္း နဲ ့က်န္တဲ ့ရက္ေတြမွာေတာ ့ ဆရာေတာ္ ကဆြမ္းေထာက္ပံ ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းစာ အုပ္ကို ထုတ္ေစ်းနဲ ့ ရတာကလြဲၿပီး အစအဆံုး နီးပါး ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဆိုေတာ ့ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ နည္းမ်ားမဆို အလွဴပါ၀င္ ႀကသမ်ွ ေက်ာင္းအတြက္ အက်ိဴးရွိလွပါတယ္။

ဆရာေတာ္ ့ ဆီက ေမးၿမန္း ႀကည္ ့ရသေလာက္ ေန ့လည္စာ တစ္နပ္ကို ေရြးခ်ယ္တဲ ့ ဟင္းအမ်ဳိးအစား ကိုလိုက္ၿပီး တစ္သိန္း နဲ ့ နွစ္သိန္းႀကားကုန္က်ပါတယ္။ ဆရာ/ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ ့ ေက်ာင္းလခက တစ္လကို နွစ္ေသာင္းပါ။ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသား မ်ားအတြက္ စာအုပ္စာတန္း၊ ပညာသင္စားရိတ္ အေထာက္အပ့ံ၊ ဆရာ/ဆရာမ မ်ားအတြက္ ေက်ာင္းလခ စတာေတြကို လည္း လွဴတန္းနိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ ့ ေရရွည္အလွဴၿဖစ္ေစခ်င္တာ ေႀကာင္ ့ လစဥ္ ဆရာ/ဆရာမ တစ္ေယာက္စာ ေက်ာင္းလခ နဲ ့ ဆရာေတာ္အတြက္ န၀ကမၼ အနည္းငယ္ လွဴတန္း ဖို ့ကတိခံထားပါတယ္။ ေရရွည္မွာေတာ ့ ကေလးမ်ားရဲ ့ တစ္ကိုယ္ေရသန္ ့ရွင္းေရး အတြက္ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ၿပာ၊ အ၀တ္ ေလ်ွာ္ဆပ္ၿပာ၊ သြားတိုက္ေဆး မ်ားေထာက္ပံ ့ဖို ့နဲ ့ က်န္းမာေရး အသိပညာတိုးပြားေရးေတြကို လုပ္မယ္လို ့ စိတ္ကူးထားပါတယ္။

ဒီေက်ာင္းက ဆယ္တန္းေအာင္၊ ဘြ ဲ ့ရေတြ ေမြးထုတ္ၿပီးတဲ ့ အခါႀကေတာ ့ ေက်ာင္းမွာ ၿပန္ၿပီး စာသင္တဲ ့ သူကသင္၊ အၿပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့သူက လုပ္ေပါ ့ေလ။ ကိုယ္တို ့ဆီမွာက အလုပ္္ တစ္ခုရဖို ့က လြယ္လွတာမဟုတ္ေတာ ့ သူတို ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုခု လုပ္နုိင္ ေလာက္ေအာင္ သက္ေမြး၀န္းေက်ာင္း ပညာတစ္ခုခု သင္ေပးနိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို ့ ေတြးမိတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတို ့ကုသိုလ္ပါ၀င္လို ႀကရင္ မစိမ္ ့ ဆီက တစ္ဆင္ ့ၿဖစ္ၿဖစ္

ဆရာေတာ္ ဦးနႏၵ၀ံသ (၁၂/သလန (သ)၀၀၀၄၃၉ )
ဆုေတာင္းၿပည္ ့ပရဟိတ ေက်ာင္း
ဘုရားကုန္းလမ္းဆုံ
သံလ်ွင္ၿမိဳ ့

ကိုတိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ၿပီးေတာ ့ၿဖစ္ၿဖစ္ လွဴတန္းနုိင္ႀကပါတယ္။

မစိမ္ ့ ခရီးသြားေနသည္

အပိုင္း (၁) - ခရီးသြားငါးေယာက္
အပိုင္း (၂) - ဂ်ဳိဂ္ဂ်ာကာတာ က ပါတိတ္ဆရာ
အပိုင္း (၃) - ေဗါေဓါေစတီ
အပိုင္း (၄) - ေညာင္ပင္တေစ ၦ
အပိုင္း (၅) - မီးေတာင္ကိုတဲ့ မေက်ာ္နိုင္
ဆိုၿပီး အပိုင္း ငါးပိုင္းေရးထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ပိုင္း (၁)ကေန စဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

လာဖတ္တဲ ့သူေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မစိမ္ ့ ခရီးသြားေနသည္ (အပိုင္း ၅) - မီးေတာင္ကို တဲ့ မေက်ာ္နုိင္

ဒီတစ္ခါေတာ ့ တစ္ကယ္ ့ေတာင္ကို တက္ဖူးၿပီလို ့ ေၿပာလို ့ရသြားၿပီ။ က်ဳိက္ထီးရုိးတက္တာ ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ ဂ်ဳိဂ္ဂ်ာနားက အၿမင္ ့ေပ ၂၉၁၁ ရွိတဲ ့ မရာပီ ေတာင္ က ဘုိးၿပန္ေတာင္လို ေဇာက္မ်ဳိးကို ေတာက္ေလ်ွာက္တက္ရတာ။ ဘယ္ေလာက္ခက္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင ္ေလ ့လာ ထားတာမ ဟုတ္ပဲ တက္ဘူးခ်င္ေဇာနဲ ့ တစ္ေနကုန္ ေလ်ွာက္သြား ထားတဲ ့ ကိုယ္ခႏၶာကို မွအားမနာ ကဗ်ာကရာ လိုက္သြားမိခဲ ့ ပါတယ္။ မီးေတာင္ မတက္ဘူးရင္ အင္ဒိုနီးရွား ေရာက္ဘူးတယ္လို ့မေခၚဘူးလို ့ထင္မိတာကိုး။ ကားေပၚ မွာပါတဲ့ နွစ္ေယာက္က ဧ၀ရက္ေတာင္ ေတာင္ေၿခစခန္းကို ေရာက္ဘူးတဲ့ သူရယ္၊ စေန တနဂၤေႏြ ရုံးပိတ္ရက္တိုင္း ၆လ ဆက္တိုက္ ေတာင္တက္ ထားတဲ ့သူရယ္။ အင္း .. ကားေပၚမွာ ထဲက အေၿခေနေတာ ့သိပ္မဟန္ဘူးလို ့ထင္မိပါရဲ ့။ ခပ္ေ၀းေ၀းက ၿမင္ရတဲ့ မရာပီေတာင္က ဆြဲေဆာင္မွုရွိလြန္းေတာ ့ မ်က္ေစ ့မွိတ္ၿပီး သိပ္မဟန္တဲ ့ ခႏ ၱာကိုယ္ ကို ဒရြတ္ဆြဲ ၿပီးတက္ခဲ ့ပါေတာ ့တယ္။



တက္ေနရင္းနဲ ့ ကိုပဲ ကုိယ္ခႏ ၱာက သိပ္မဟန္ေတာ ့ဘူး။ က်င္ ့သားရေနတဲ ့သူေတြက ေၿခလွမ္းမွန္မွန္ လွမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္က ေတာင္တက္တာ မဟုတ္ပဲ ေတာင္ေပၚကို တြားသြားတာ ၿဖစ္ေနၿပီေလ။ အၿမင္ ့ကို ေရာက္လာေလေလ ေအာက္စီဂ်င္နည္း ၿပီး ေလးလာ ေလေလနဲ ့ သူမ်ားေတြက ကိုယ္ ့ကုိခဏခဏ ေစာင္ ့ရတဲ ့အၿဖစ္ကို ေရာက္လာတယ္။ အားတင္းၿပီး ေလ်ွာက္လာတာ တစ္၀က္ ေတာ ့ေက်ာ္လာခဲ ့တယ္။ မီးေတာင္၀ကို ေရာက္ဖို ့ ေနာက္ထပ္ ၂နာရီစာ တက္ရ ဦးမယ္။ ေနာက္ဆံုး လမ္းေလ်ွာက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္မလို ၿဖစ္လာ လို ့ဆက္မတက္ ေတာ ့ဖုိ ့ဆုံးၿဖတ္လိုက္ရေတာ ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆက္တက္မွာလား၊ မတက္ဖူးလား ဆုံးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်ရေတာ ့မယ္ဆုိေတာ ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ခံရ ခက္တယ္။ ဒီေနရာကို ေနာက္ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္ေတာ ့မွာေလ၊ ၿပီးေတာ ့တစ္၀က္ႀကီးေတာင္ ေက်ာ္လာခဲ ့ၿပီ။ တကယ္ ့တကယ္ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္ ခ်ၿဖစ္သြားတာ ကေတာ ့ အႏ ၱရာယ္မကင္းေတ ့ဘူးရယ္လို ့ ခံစားရတဲ့ အခ်ိန္ပါဘဲ။ မေတာ္တဆ မ်ားၿပဳတ္က်ခဲ့ရင္ ဆုိၿပီး ေနခဲ ့ဖုိ ့ ဆုံးၿဖတ္ လိုက္ေတာ ့တယ္။

လမ္းၿပနဲ ့ အေဖၚနွစ္ေယာက္ကေတာ ့ ဆက္တက္သြားပါတယ္။ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ၿဖစ္လာလို ့ ေဘးပါတ္၀န္းက်င္ကို ၿမင္လာရတဲ ့ အခါ ကိုယ္ ့မ်က္ေစ ့ေတာင္ကိုယ္ မယံုနုိင္ေလာက္ေအာင္ ေတာင္ဟာ မတ္ေစာက္လြန္းတာ ေတြ ့ရပါေတာ ့တယ္။ အဲဒီေတာ ့မွ ဆက္မတက္ မိတာ မွန္လိုက္ေလၿခင္းရယ္လို ့လည္း ေတြးမိတယ္။ မရာပီမီးေတာင္ ရဲ ့တစ္၀က္ေလာက္မွာ က်န္ေနခဲ့တာ ဆုိေတာ ့ ေဘးကပ္ရက္ ကေတာင္ကို လည္း ေတာ္ေတာ္ ထင္ထင္ရွားရွား ၿမင္ရတယ္။



ကိုယ္ ့အေဖၚေတြ ေတာင္ထိပ္ကေန ၿပန္ဆင္းလာတဲ့ အထိထိုင္ေစာင္ ့ၿပီး အားလုံးအတူတူ ဆင္းလာႀကေတာ ့မွ ဘယ္ေလာက္မတ္ ေစာက္တဲ့ ေတာင္လဲဆုိတာ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ ့ရေတာ ့တယ္။ ဒီလမ္းကို ကိုယ္တုိင္တက္ခဲ ့တာ ဆိုတာ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

အုပ္စုလိုက္ လမ္းေလ်ွာက္တာ တုိ ့၊ စက္ဘီးစီးတာတို ့မွာ ကိုယ္က အၿမဲတမ္းနီးပါး ေရွ ့ဆုံးက ရွိခဲ ့တာဆုိေတာ ့ သူမ်ားတက္နိုင္ပါ ရဲ ့နဲ ့ ကိုယ္ မတက္နိုင္တာကုိ ခံရခက္လို ့မဆုံးဘူး။ ခႏ ၱာကိုယ္ရဲ့ အကန္ ့အသတ္ကို ထည္ ့မတြက္မိလို ့ ရွဳံးတဲ့ အရွုံးပါလားေနာ္။

မစိမ္ ့ ခရီးသြားေနသည္ (အပိုင္း ၄) - ေညာင္ပင္တေစ ၦ

ေညာင္ပင္တေစ ၦ

ဂိ်ဳဂ္ဂ်ာက ေစာ္ဘြားနန္းေတာ္ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ကြင္းၿပင္ႀကီး နွစ္ခုရွိတယ္။ ဒီေန ့အဲဒီကြင္း ၿပင္ေတြ ဖက္ကို လမ္းေလ်ွာက္ၿဖစ္တယ္။ ေစာ္ဘြားနန္းေတာ္ရဲ ့ေနာက္ဖက္က ကြင္းထဲမွာ စက္ဘီးစီးတဲ ့သူနဲ ့၊ ဘီးေလးဘီးနဲ ေမာ္တာတပ္ ဆိုင္ကယ္စီးတဲ ့ သူနဲ ့၊ Remote Control နဲ ့ ထိန္းတဲ ့ေလထီးေလးေတြ လႊတ္တဲ ့သူနဲ ့ စည္ကားေနတယ္။ သူတို ့ေတြေပ်ာ္ရႊင္ေနႀကတာ ကိုၿမင္ရတာနဲ ့ ကိုယ္ပါ ေတာ္ေတာ္စိတ္လက္ေပါ ့ပါးလာတယ္။ ဘယ္သူကမွ ကိုယ္ ့ကိုလာ ၿပီး ဘာ၀ယ္မလဲ၊ Art Gallery သြားမလားတို ့လာမေမးတာ ဒီတစ္ေနရာပဲရွိတယ္။ ကြင္းရဲ ့ အလယ္ ေခါင္နားေလာက္မွာ ေညာင္ ပင္ႀကီး နွစ္ပင္ရွိတယ္။ တစ္ပင္နဲ ့ တစ္ပင္ (၁၅) ေပ ေလာက္လွမ္းတယ္၊ လူေတြ အုပ္စုလိုက္ ကစားေနတာေတြလို ့ သြား ႀကည္ ့ႀကည္ ေတာ ့ လူတစ္ေယာက္ ကို သူ ့အေဖၚေတြက မ်က္ေစ ့ကုိ အ၀တ္နဲ ့ စည္း၊ ၿပီးေတာ ့ အဲဒီမ်က္ေစ ့ ပိတ္ထားတဲ ့ သူကို ေနရာမွာ နွစ္ပါတ္ေလာက္လွည္ ့ၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ခိုင္းတယ္။ ဒီလူက ေညာင္ပင္နွစ္ပင္ ၾကားကို ၿဖတ္ေလ်ွာက္နုုိင္ရင္ လာဘ္ေကာင္းတယ္လို ့ အဆိုရွိသတဲ ့။

(၁၅) ေပေလာက္ကြာတာ ဆိုေတာ ့ သိပ္မခက္လွဘူးလို ့ထင္ရတယ္။ ဒါနဲ ့ ပဲအတူတူသြား ႀကတဲ ့ ေလးေယာက္သား မ်က္ေစ ့ပိတ္တဲ ့အစည္းတစ္ခုငွားၿပီး စမ္းႀကည္ ့ႀကတာေပါ ့။ ေညာင္ပင္နွစ္ပင္ရဲ ့ အလယ္တည္ ့တည့္ နဲ ့ ေပ ၃၀ - ၄၀ ေလာက္ကေန စၿပီးေလ်ွာက္ရတာ။ နည္းနည္းေလးေလာက္ တိမ္းသြားတာနဲ ့ သစ္ပင္နွစ္ပင္ႀကားကို မၿဖတ္နိုင္ေတာ ့ဘူး။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ကေတာ ့အမ်ားႀကီးကို တိမ္းပါတယ္။ သစ္ပင္ဆီကိုတည့္တည္ ့ သြားတဲ့ သူနဲ ့သစ္ပင္ေဘးကို လုံးလံုးလမ္းေခ်ာ္သြားတဲ ့ သူနဲ ့၊ စထြက္တဲ ့ေနရာမွာတင္ ပါတ္ခ်ာလွည္ ့ေနတဲ ့ သူနဲ ့ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ကိုယ္စမ္းႀကည္ ့ေတာ ့လည္း ဘယ္ဖက္ ကိုေစာင္းေစာင္းသြားၿပီး ၿဖတ္မေလ်ွာက္ နုိင္ဘူး။


ေနာက္တစ္ေခါက္က်ေတာ့ အတူတူလာတဲ ့ တစ္ေယာက္က ေနာက္ကေနၿပီး နည္းနည္း ညႊန္ေပးလို ့ ေညာင္ပင္နွစ္ပင္ႀကား ကိုၿဖတ္သြား နုိင္တယ္။


ကိုယ္စြမ္းကုိယ္စနဲ ့ ရတာမဟုတ္ေတာ ့လုပ္ယူထားတဲ ့ လာဘ္လို ့ေၿပာရမွာေပါ ့- ဟဲ ဟဲ။

“ေညာင္ပင္တေစ ၦ ေ၀ေလေလ
နင္ဘာသီးစား ေညာင္သီးစား” လို ့ဆိုၿပီး ကစားႀကတာတဲ ့ကေလးဘ၀ကိုေတာင္ လြမ္းသား။

မစိမ္ ့ ခရီးသြားေနသည္

အပိုင္း (၁) - ခရီးသြားငါးေယာက္
အပိုင္း (၂) - ဂ်ဳိဂ္ဂ်ာကာတာ က ပါတိတ္ဆရာ
အပိုင္း (၃) - ေဗါေဓါေစတီ
ဆိုၿပီး အပိုင္း သံုးပိုင္းေရးထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ပိုင္း (၁)ကေန စဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

လာဖတ္တဲ ့သူေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မစိမ္ ့ ခရီးသြားေနသည္ (အပိုင္း ၃) - ေဗါေဓါေစတီ

ဘုိရိုေဘာေဓါ (အစၥလာမ္ ေလာကထဲက ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားတစ္ဆူ)




ဘုိရိုေဘာေဓါဟာ ၿမန္မာၿပည္က ပုဂံ၊ ကေမ ၻာဒီးယားက အန္ေကာ၀ပ္တို ့ နဲ ့ ဆင္ဆင္တူ ပါတယ္။ ေစတီေသးေသးေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၿပီး အဓိက ေစတီလို ့ ေၿပာရမယ္ ့ ေစတီက အရံေစတီေတြထက္ နည္းနည္းေလးပဲ ပိုႀကီးတာ၊ ပုဂံဘုရား မ်ားလို အတြင္းမွာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ ရွိမေနတာ၊ အဆင္ ့အဆင္ ့တက္သြားၿပီး အေပၚဆုံး သုံးလႊာမွာ ရွိတဲ ့ ေစတီေတြရဲ ့ အတြင္းထဲမွာ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ေတြ ရွိေနတာေတြက ဘိုရုိေဘာေဓါ ရဲ ့ ထူးၿခားခ်က္ ေတြပါ။







အတြင္းထဲမွာ ဘုရားရုပ္ပြား ေတာ္ထည္ ့ထားတဲ ့ ေစတီေတာ္ ေလးေတြ လိုဆင္တူကိုပဲ ေစတီကို တစ္၀က္ၿဖတ္ထားတာ ေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ လို ့ေတာ ့မရွာေဖြမိဘူး။


ေအာက္ဆုံး ေၿခာက္လႊာကေတာ ့ ရင္ၿပင္တစ္ခုလုံးကို ပတ္လို ့ရတဲ ့ စႀကၤ ံပါ။


နံရံပါတ္လည္မွာ ထြင္းထားတာေတြက ၿမတ္စြာဘုရားရဲ ့ အထုပၸတၱိေရာ အၿခားအေႀကာင္းေတြပါေရာေနေတာ ့ဘယ္အကြက္ ကဘာကိုေၿပာေနတာလည္းဆိုတာ သိပ္မသိဘူး။ ၿမတ္စြာဘုရား ေတာထြက္တာ၊ ဆံေတာ္ပါယ္တာ ေတြေတာ ့ေတြ ့တယ္။ Lonely Planet မွာေရးထားတာ ကေတာ ့ ကိေလသာေထြၿပားတဲ ့လူ ့ေလာက ကေန နဗၺာန္ ေရာက္တဲ ့ အထိအဆင္ ့ဆင္ ့လို ့ဆိုပါတယ္။


နိုင္ငံၿခားသားမ်ား အၿပင္ အင္ဒိုနီးရွန္း မိသားစုမ်ား လည္းေတာ္ေတာ္ လာလည္ႀကပါတယ္။ နည္းနည္း စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္မိတာကေတာ ့ ဘိုရိုေဘာေဓါဟာ ဗုဒၶဘာသာမ်ား အတြက္ ရွိခိုးပူေဇာ္စရာ ဘုရားတစ္ဆူ အၿဖစ္နဲ ့ ရွင္သန္ေနတာ မဟုတ္ေတာ ့ပဲ World Heritage/ Archeological Site တစ္ခုအေနနဲ ့ အသက္ဆက္ရွင္ေနတာ ဆိုတဲ ့ အခ်က္ပါ။ ၀င္ေပါက္မွာ ေရးထားတဲ ့ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြကလည္း အေဆာက္အဦး မပ်က္စီးေစဖို ့ ကာကြယ္တာေတြ ပါပဲ။ ဘယ္ရင္ၿပင္မွာမွ ဘုရားဦးခ် စရာလည္း ေနရာမရွိပါဘူး။ ဘာသာမေရြး လာေရာက္လည္ပါတ္၊ နွစ္ေပါင္းရာနဲ ့ခ်ီၿပီး အသက္ရွင္ေနတဲ ့ အေဆာက္အဦးၾကီး တစ္ခုကို ခ်ီးမႊြမ္း၊ ေစတီေလးေတြ နံရံေပၚက ကနုတ္လက္ရာေတြ ကို ေနာက္ခံထား ၿပီး ဓါတ္ပုံ ရိုက္ႀကနဲ ့ဘာသာေရး နဲ ့ လားလားမွ မပါတ္သက္ေတာ ့ပါဘူး။



ဘိုရိုေဘာေဓါမွာ ပထမဆုံး သတိထားမိတာကေတာ ့ အင္ဒိုလူမ်ဳိးမ်ား ရဲ့ နုိင္ငံၿခားသားမ်ား နဲ ့ ဓါတ္ပုံတြဲရိုက္ခ်င္တဲ ့ အေလ ့အထပါ။ ဂ်ာမန္နုိင္ငံသားက ဒီခရီးမွာ စသိတာေလ။ သူက ခပ္ ေအးေအး ေနတတ္ ေတာ ့မိသားစုလိုက္၊ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုလိုက္ လာၿပီး ဓါတ္ပုံရိုက္ခြင္ ့ ေတာင္းရင္ ခပ္ၿမန္ၿမန္ အရိုက္ခံၿပီး ေနာက္တစ္ေနရာကို ေရႊ ့ေတာ ့တာပဲ။ ေနာက္တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ ့ ေနာက္အုပ္စု တစ္ခုက ဓါတ္ပံု လာရုိက္လိုက္နဲ ့ သူဘယ္လိုမွ ေရွာင္မလြတ္ ပါဘူး။

ေဒၚစိမ္ ့ကို ေတာ ့ ပထမ ဘယ္သူမွ ဓါတ္ပံုရိုက္ ဖို ့လာမေၿပာပါဘူး။ ေနပူလာလို ့ ေနကာ မ်က္မွန္ ထုတ္တပ္လိုက္ မွပဲ လူအုံလာေတာ ့ တယ္။ ကားေပၚၿပန္ ေရာက္လို ့တစ္ ေယာက္နဲ ့တစ္ေရာက္ ေမးၾကေၿပာၾက ေတာ ့ “ေအး၊ ပထမေတာ ့ ဓါတ္ပုံ ေတာင္းမရိုက္ဘူး။ ေနကာမ်က္မွန္နဲ ့ ႀကမွ လာႀကေတာ ့တယ္။ သူတို ့ဓါတ္ပုံထဲ ပါခ်င္တာ ေနကာမ်က္မွန္ ၿဖစ္ရမယ္”လုိ ့ ေၿပာၿပီး ရယ္ရေသးတယ္။



တစ္ခ်ဳိ ့ကေတာ ့ ခြင္ ့ေတာင္းၿပီးရိုက္တာ မဟုတ္ပဲ ခိုးရုိက္ပါတယ္။ ေဟာ္လန္သူကေတာ ့ ဓါတ္ပုံ ခိုးရိုက္ခံရရင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။

ဘုရားေက်ာင္း၀င္း အက်ယ္ႀကီးေတြထဲမွာ လူေတြအမ်ားစု ေစ်းဆိုင္တန္း ေတြဖက္ မေရာက္မၿဖစ္သြား ဖို ့လမ္းေက်ာင္းခ်ထားတယ္။ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေတြလည္း ေထာင္ထားတယ္။


အိမ္သာအ၀င္အ၀က ဆိုင္းဘုတ္ကိုလည္းေတြ ့ေရာစိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါေတာင္ၿဖစ္သြားတယ္။ ဆန္းသစ္တဲ ့အေတြးလို ့ေၿပာဖို ့ထက္ ဘာသာတရားတစ္ခုလုံးကို အေလးမထား ေလၿခင္းရယ္လို ့ ဆိုင္းဘုတ္ ဒီဇိုင္းေရးသူကို အၿပစ္ေၿပာခ်င္တယ္။ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ ့ ဘာသာမဟုတ္ရင္ေတာင္ မွ ဘာသာတရားတစ္ခုကို အေလးထားဖို ့ဆိုတာ လူ ့ယာဥ္ေက်းမွုရဲ ့အေၿခခံ လိုအပ္ခ်က္ပါ။


ဘိုရုိေဘာေဓါ ၿပီးေတာ့ မင္းဒြတ္ လို ့ေခၚတဲ ့ ဘုရားကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒီဘုရားကေတာ ့ပုဂံက ဘုရားမ်ားလို ေစတီရဲ ့ အတြင္းမွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ရွိပါတယ္။ ထူးၿခားခ်က္ကေတာ ့ ၿမတ္စြာ ဘုရားဆင္းတု ေတာ္က ကုလားထိုင္နဲ ့ ထိုင္သလို ေၿခေတာ္ကို ခ်ၿပီးထိုင္ေနတာပါ။ ကိုယ္ ့အတြက္ေတာ ့ေၿခေတာ္ခ်ထိုင္တဲ ့ ရုပ္ပြားကို ဖူးဘူးတာ ဒါပထမဆုံးပါပဲ။


ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ ့ ပရာဘန္နမ္ လို ့ေခၚတဲ ့ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းပါ။


ေက်ာင္းေဆာင္ေကာင္းေတြနဲ ့ အတူ ၿပိဳက်ပ်က္စီးေနတဲ့ အုတ္က်ဳိးေတြကိုလည္း တစ္ေမ်ွာ္တစ္ေခၚေတြ ့ရပါတယ္။


ဒီဘုရားေက်ာင္းမွာ ေတာ ့ဘုရားထက္ အင္ဒိုရုိးရာ နတ္အကကို ပိုစိတ္၀င္ စားမိပါတယ္။ ၿမင္းရုပ္ေတြနဲ ့၊ ႀကာပြတ္ေတြနဲ ့ ကေနတဲ ့အခန္းၿပီးသြား ေတာ ့ ကပြဲကြင္းၿပင္ထဲမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေကာင္ေလး ငါးေယာက္ ဆက္ကေနတယ္။ ပန္းေတြ၊ အသီးေတြ ကို ေဘးကလူႀကီးေတြက ပါးစပ္ထဲ ခြန္ ့ေက်ြးေနတယ္။ ဇလုံတစ္လံုးနဲ ့ ခ်ေပး ထားတဲ ့ထဲကေရေတြကို ပါးစပ္နဲ ့ငုံ ့ငုံ ့ေသာက္တာလဲ ေတြ ့ရဲ့။ သူတို ့မွာ လည္းနတ္ ကိုးကြယ္တဲ ့ဓေလ ့ နဲ ့နတ္အကရွိတာကိုး။

ကေနတဲ ့ကေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ကို စ်ာန္၀င္တာပဲလို ့ခ်ီးမြမ္းမိေနတာ။ လားလား - အနားကပ္ႀကည္ ့ေတာ ့မွ မူးေနႀကတာကိုး။ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ကေလးေတြ "က" စားႀကတာေတာ္ေတာ္ေတြ ့ရတယ္။ အဲဒီလို ကၿပေဖ်ာ္ေၿဖတဲ ့အလုပ္ လုပ္ေနႀကတဲ ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းကေလးေတြ ေတြ ့ရင္ သူတို ့အနာဂါတ္ အတြက္ အလိုလိုေနရင္း ရင္ေလးေနေတာ ့တာပါဘဲ။

မစိမ္ ့ ခရီးသြားေနသည္ (အပိုင္း ၂) - ဂ်ဳိဂ္ဂ်ာကာတာက ပါတိတ္ဆရာ

ဂ်ကာတာ ဟာ အင္ဒိုနီးရွား ရဲ ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ ့ စီးပြားေရးၿမိဳ ့ေတာ္ ဆို ရင္ ဂ်ိဳဂ္ဂ်ာကာတာ လို ့ အသံထြက္ တဲ ့ Yogyakarta ကေတာ ့ အင္ဒို ရဲ ့ ၀ိဥာဥ္ပါလို ့ ခရီးသြား စာအုပ္ ေတြ ထုတ္ တဲ ့ Lonely Planet ကေရးပါတယ္။ ဂ်ိဳဂ္ဂ်ာ ရဲ ့ ၀ိဥာဥ္ေတြထဲ က အထင္ရွားဆုံးက ပါတိတ္၊ ေငြထည္ေတြ နဲ ့ ရုပ္ေသးေပါ ့။ ဒီေန ့ညေန ဂ်ိဳဂ္ဂ်ာ ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း Lonely Planet ထဲမွာ သတိေပးထား တဲ့ “ပါတိတ္အေရာင္းသမား” နဲ ့ ေတြ ့ပါေတာ ့တယ္။ ခဏပဲႀကာတဲ ့ ဒီပါတိတ္ေရာင္းပြဲက လူ တစ္စု ရဲ ့အၿပဳအမူ အေတြးအေခၚကို အနည္းနဲ ့ အမ်ား ထင္ဟပ္ ေစတယ္ ထင္လို ့ၿပည္ ့ ၿပည္ ့စုံစုံေလး ေရးခ်င္ပါတယ္။

သူတို ့က ဆင္လုံး ေလးေတြ အမ်ဳိးမ်ိဳး လုပ္တတ္ပါသတဲ ့။ ကိုယ္ ့ကို ေၿပာတဲ ့ဇာတ ္လမ္းက ေတာ ့ ဒီေန ့က Art Festival ရဲ ့ေနာက္ဆုံးေန ့မို ့အထူးေလွ်ာ ့ေစ်းပါတဲ့။ ပါတိတ္ ေရာင္းသူ က အနုပညာသမား အၿဖစ္သရုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ (ဒါကေတာ ့ တကယ္လည္း ၿဖစ္ေနနိုင္ပါ တယ္ေလ။) သူ ့ရဲ ့ၿပခန္းေလးထဲ ကို၀င္သြားတာနဲ ့သရုပ္ၿပဖို ့ ၿပင္ဆင္ထားတဲ ့ ကားခ်ပ္က ေလးကို ကိုင္ၿပီး ပါတိတ္အနုပညာ ကို ရွင္းၿပပါတယ္။ Batik ဆိုတာ Banya (မ်ားစြာ) tik tik (အေပ်ာက္ကေလးေတြ) လို ့အဓိပၸါယ္ ရပါသတဲ ့။ ဖေယာင္းကို အစက္အစက္ ကေလးေတြ ခ်ၿပီး ေဆးတင္တာကိုး။

ပထမ အကြက္က ခဲနဲ ့ ေရးထားတဲ့ ေကာက္ေႀကာင္းပါ။ ဒုတိယ အကြက္ကေတာ ့ ေဆးမွုန္ ့ ကိုလက္နဲ ့ ၿဖဴးၿပီး ပိတ္စေပၚမွာ ပြတ္ခ်င္းအားၿဖင္ ့အေရာင္သြင္း ထားတာပါ။ တတိယက ေတာ ့စိတ္ႀကိဳက္ ရၿပီးသား အေရာင္ ေတြ ကို ဖေယာင္း (Wax) နဲ ့အုပ္လိုက္တာ ကို ေၿပာၿပတာပါ။ ပါတိတ္ ဆရာရဲ ့ ရွင္းလင္းခ်က္ ကေတာ ့ “လွတဲ ့မိန္းမကို ရၿပီးတဲ ့အခါ သူမ်ားမၿမင္ ေအာင္ အိမ္ထဲမွာ ထားသလို” ပါတဲ ့။ အေရာင္ တင္ဖို ့က်န္ေသးတဲ ့အပိုင္းေတြ ကိုေတာ ့ လွပ္ထားခဲ ့ ေပါ ့ေနာ္။ သူမေၿပာ ေသာ္ လည္း အေဖ်ာ ့အေရာင္ေတြ အရင္သြင္း ၿပီး ဖေယာင္းနဲ ့အုပ္၊ ေနာက္မွ အမွားအယြင္းခံ တဲ ့ အေရာင္ရင္ ့ေတြကို သြင္းရပုံရတယ္။ အနက္ကေတာ ့ ေနာက္ဆုံးမွ တင္ပါတယ္။ ငါးကြက္ေၿမာက္မွာ သူၿပခ်င္တာ က Paraffin ဖေယာင္း သြင္းၿပီး ပါတိတ္ ပညာရဲ ့အေရးပါတဲ ့ ပညာတစ္ခု ၿဖစ္တဲ ့ ေသြးေႀကာလို အေႀကာမွ်င္ ေလး ေတြ ဖန္တီးတဲ ့ အေႀကာင္းပါ။ Paraffin ဖေယာင္းက Wax လို အေပ်ာ ့ မဟုတ္ေတာ ့၊ ပိတ္စေပၚ ဖေယာင္း ခ်ၿပီး ပိတ္စရဲ ့ ေနာက္ကေန လက္နဲ ့တြန္း ေပးရင္ ကြဲေႀကာင္း ေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ Paraffin အုပ္ၿပီးသား ေပၚကို ေဆးေလာင္းရင္ ေဆးက အက္ေႀကာင္းေတြ ထဲ၀င္ၿပီး ေသြးေႀကာလို အမွ်င္ေလးေတြ ရပါတယ္။ ပါတိတ္ပညာ ဟာအေတာ္ကို စိတ္၀င္စားစရာ အနုပညာတစ္ခုပါ။


ပါတိတ္ ဆရာဟာ အေၿပာေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ သူက Art Style တစ္ခုကို သူ ့ လက္ရာလို ့ ေၿပာပါတယ္။ ပါတိတ္ပညာ ဟာ ဘယ္ေလာက္ လက္၀င္ေႀကာင္း နဲ ့ ပါတိတ္ ပန္းခ်ီတစ္ကားကို ၿပၿပီး ဒါဆြဲတာ ၃ရက္ႀကာတယ္လို ့ ေၿပာပါ ေသးတယ္။ သူေၿပာတာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ ၿပီး ပန္းခ်ီကားေတြကလည္း လွေတာ့ တစ္ပံုစီ ဓါတ္ပုံ လိုက္ရုိက္ပါတယ္။ သူကလည္း စိတ္ရွည္ရွည္နဲ ့ ေစာင့္တာပဲ။






ကဲ ပါတိတ္ဆရာ ရဲ ့ ေစ်းေရာင္းပညာ အခန္းေရာက္ပါၿပီ။ ဘယ္လက္ရာကို အႀကိဳက္ဆုံးလဲ ဆိုတဲ ့ ေမးခြန္းနဲ ့ စပါတယ္။ ေစ်းႀကီးႀကီးေတြ စေတာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ေလ်ွာ့လာ၊ ကိုယ္ကလဲ နင့္ပညာကိုေတာ ့ေလးစားပါတယ္၊ ငါကေက်ာင္းသား ဆိုေတာ ့မတတ္နိုင္ပါဘူး လို ့တြင္တြင္ေၿပာ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကို အခါတစ္ရာနီးပါး ေၿပာၿပီးေတာ ့ဂယ္လာရီထဲကေန မနည္းထြက္ခဲ ့ရပါတယ္။

အင္ဒိုနီးရွားလူမ်ဳိးမ်ားဟာ အနုပညာနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ကို အကြ်မ္းတ၀င္ ရွိပါတယ္။ သာမာန္အရပ္သူ အရပ္သားေတြက လည္း အနုပညာကို စိတ္၀င္စားႀကပုံ ေပၚတယ္။ ေန ့ တိုင္း အဆိုအတီးသမားေတြမေတြ ့တဲ ့ေန ့ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ တစ္ကိုယ္ ေတာ္ ေဖ်ာ္ေၿဖတဲ ့ သူေတြ၊ လမ္းေဘးမွာ တီး၊ဆိုေနႀကတဲ ့ တီး၀ိုင္းအေသးစားေလးေတြ၊ ရုပ္စြအဆုံး မီးပြိဳင္ ့မွာေတာင္ ဂစ္တာတီးၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ သူေတြရွတယ္။ အင္ဒိုနီးရွား ပန္းခ်ီေတြက လည္း ကမ ၻာ့ေစ်းကြက္မွာ ေတာ္ေတာ္ေနရာရတယ္လုိ ့ ႀကားဘူးပါတယ္။

အင္ဒိုမ်ားစကားေၿပာရင္ feeling ေတြ emotion ေတြ ေတာ္ေတာ္ ပါပါတယ္။ ေစ်းမေရာင္းခင္ ကေတာ ့ နင္ ့မ်က္နွာက ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ ့မွုု အၿပည္ ့အ၀ ရွိတယ္တုိ ့၊ နင္ကိုငါကၿမင္ၿမင္ ခင္တာတို ့ ဘာတို ့နဲ ့ေၿပာတတ္ၿပီး သူေရာင္းေနတာ ေအာင္ၿမင္မဲ ့ပုံမေပါက္ရင္ နင္ ့မ်က္နွာ ကိုႀကည္ ့ရတာ နင္ဟာတစ္ခုခုကို ခ်န္ထားတယ္တို ့၊ နင္ ့ေပ်ာ္ရႊင္မွုေတြ မရွိေတာ ့ဘူးတို ့နဲ ့ လူကို ဖိအားေပးတတ္ေသးတယ္။ Forced Sales ေပါ ့၊။ ေရာင္းဖို ့ႀကိဳးစားတဲ ့သူ နဲ ့ အေရာင္း ခံရတဲ ့သူ စိတ္ဓါတ္အားၿပိဳင္ပြဲ အေသးစားေလး ဆိုပါေတာ့။ ဒါေလးကေတာ ့ သတိထား စရာပါ။ သိပ္ ညႊန္းလြန္း ရင္ စိတ္ပါခ်င္လာသလို၊ Psycho သုံးၿပီး အနုနည္း နဲ ့စိတ္ဓါတ္ စစ္ဆင္ ေရး လုပ္ရင္လည္း သူ ့ စက္ကြင္းကေန လြတ္ရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ၀ယ္လိုက္မိတတ္ တယ္။ ဒီလို ေရာင္းသူေတြ ဆီက ၀ယ္မိလို ့ကေတာ ့အဆမတန္ (၅ ဆ ကေန ၁၀ ဆေလာက္) ပိုေပးလိုက္ရၿပီဆိုတာ အေသအခ်ာပါဘဲ။ ဒီလို Gallery ေတြစီးပြားေရး အရရွင္သန္ေနတာ ကို ႀကည္ ့ၿခင္းအားၿဖင္ ့ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ အလိမ္ခံေနရတဲ ့ သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား ပံုပဲလို ့ေတြး မိပါရဲ ့။

“အနုပညာကို ေလ ့ လာပါ၊ စိတ္ႀကိဳက္ေတြ ့ရင္ အားေပးပါ” ဆိုတဲ ့ ေရာင္းပုံ ေရာင္းနည္း ကေတာ ့ အေကာင္း ဆုံး ေပါ ့။ Forced Sales ေတြက တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ဒီေန ့အ သစ္ အဆန္းေလးေတြသိရတာ၊ ပါတိတ္ဆရာရဲ ့စိတ္နဲ ့တိုက္ တဲ ့တိုက္ပြဲ မွာ မက်ရွုံးတာေလးေတြနဲ ့ ေႀကနပ္ေန ပါ တယ္။

မစိမ္ ့ ခရီးသြားေနသည္ (အပိုင္း ၁) - ခရီးသြားငါးေယာက္

လြင္မိုး ရဲ ့ တီဗြီအစီအစဥ္ ကို သေဘာက်လို ့ တည္ ့တည္ ့ပဲ ကူးခ်လိုက္တယ္။

ဒီေန ့စတဲ ့အင္ဒိုနီးရွား ခရီးကေတာ ့ အစအဆုံး တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္ဖူးတဲ ့ခရီးေပါ ့။ အင္ဒိုနီးရွား အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္နဲ ့ ကိုယ္နဲ ့ကလည္းေတာ္ေတာ္ အက်ိဳးေပး ပုံေပၚတယ္။ မနွစ္က ဘာလီကုိ အလုပ္ကိစၥနဲ ့လာရေတာ ့လည္း ေလယာဥ္ခ်ိန္ ေနာက္က်လို ့ Soekarno Hatta ေလဆိပ္မွာ ၅နာရီေလာက္ ထိုင္ရတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္က်ေတာ ့လည္း ဂ်ကာတာ- ဂ်ိဳဂ္ဂ်ကာတာ ၿပည္တြင္း ခရီးကို အင္တာနက္က ၀ယ္ ရင္ Air Asia က စကၤာပူေဒၚလာ ၅၀ ေလာက္ေပးရၿပီး ေခါက္ေရ ပိုမ်ားတဲ ့ အင္ဒို ေလေႀကာင္း Garuda က စင္းေဒၚလာ ၁၇၇ ၿဖစ္ေနတာနဲ ့ Air Asia ကို ေစာင့္ရင္း ေလဆိပ္မွာ ၅နာရီႀကာ ထိုင္ရၿပန္ တယ္။ ထိုင္ေန ေတာ့ လည္းဒီစာ ကိုေရးၿဖစ္ သြားတာေပါ ့ေလ။

ေလယာဥ္ဆင္းၿပီဆုိတာနဲ ့ပထမဆုံး သတိထားမိတာ ကေတာ ့ အၿခားေလဆိပ္ေတြနဲ ့ မတူတဲ ့ ေလဆိပ္အေဆာက္အဦးပါ။ ေလဆိပ္တစ္ခုလုံး ခပ္နိမ္ ့နိမ္ ့အေဆာက္အဦး ေလးေတြကို ဆက္သြယ္ထားတဲ ့ပံုစံပါ။ အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္တစ္ခုထက္ ဘန္ဂလို ေတြကို ဆက္ထားတာနဲ ့ပိုတူတယ္။ ေလယာဥ္ရပ္ရာ Channel တစ္ခုဟာ ဘန္ဂလို တစ္ခု ေပါ ့။ အင္ဒိုနီးရွား အေငြ ့့အသက္အၿပည္ ့အ၀ရွိတဲ ့ ဒီဇိုင္းကို ေဆာက္ထားပံုရတယ္။ အမ်ားၿပည္သူသံုး ဖုန္းစင္ေလးေတြကအစ အင္ဒိုနီးရွား ရိုးရာအရုပ္ ေတြနဲ ့။





အၿပည္ၿပည္ဆုိင္ရာ ေလယာဥ္ေတြရပ္တဲ ့ terminal 2 ကေန ၿပည္တြင္းေလယာဥ္ေတြ ရပ္တဲ ့ terminal 3 ကိုသြားေတာ ့မွ ေခါတ္ေပၚဒီဇိုင္း နဲ ့ အေဆာက္အဦးအသစ္ကို ေတြ ့ရတယ္။ တစ္နာရီေလာက္ စီးရတဲ ့ ခရီး ဆိုေတာ ့ ၿမန္မာၿပည္မွာ သာဆိုရင္ ရန္ကုန္-မႏ ၱေလး ၊ ရန္ကုန္-ဟဲဟိုး၊ ရန္ကုန္-ပုဂံ ခရီးစဥ္ေတြ ေလာက္ၿဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ၂၀၀၆-၂၀၀၇ တုန္းကေတာ ့ရန္ကုန္-တံတားဦး ကို ေလယာဥ္စီး ဘူးတယ္။ အခုဆို ရန္ကုန္ - ၿမစ္ႀကီးနား ကိုဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ မသိ။ ကိုယ္တို ့ဆီမွာလည္း တစ္နာရီ ခရီးေလာက္ကို ၄ေသာင္း ေလာက္နဲ ့ ရရင္ လူေတြခရီးပိုသြား ႀကမလားမသိဘူးေနာ္။ ဂိ်ဳဂ္ဂ်ကာတာၿမိဳ ့ရဲ ့ ေလဆိပ္ကေတာ ့မႏ ၱေလးဘူတာႀကီး က်ေနတာပဲ။ ေလယာဥ္အစီးေပါင္းမ်ားစြာ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ ့။ လူေတြကလည္း ေလယာဥ္စီးရတာကို ရထား၊ကားေတြ နဲ ့ခရီးသြားသေလာက္ကိုယဥ္ပါးေန ၿပီ။

ကိုယ္တို ့ဆီမွာ ဒီေလာက ္ခရီးသြားတဲ ့သူမမ်ားလုိ ့ေလယာဥ္ ေခါက္ေရ သိပ္မမ်ားတာလား။ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ ၀ယ္သူရွိမွ ေရာင္းသူေပၚတာထက္ ေရာင္းသူေတြ ကေစ်း ကြက္ကို ေဖါက္ယူတာေတြလည္း ရွိတာပဲဟာ။ ကိုယ္ ့မ်က္ေစ ့ေရွ ့မွာတင္ ေစ်းကြက္ေဖါက္ တဲ ့သူေတြကို ေၿပာပါဆို ရင္ေတာ့ Tiger Beer နဲ ့ London Cigarette ကိုေၿပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဒီလို အားေပးခ်င္စရာ သိပ္မေကာင္းတဲ့ ေရာင္းကုန္ေတြ က ၀ယ္လိုအားေကာင္း တတ္ေတာ ့ ေစ်းကြက္အသစ္တစ္ခုကို ဖန္တီးရတာ လြယ္တယ္ထင္ပါရဲ ့။ ၿပည္တြင္းမွာ လူအမ်ားအတြက္ ေကာင္းေသာ ေစ်းကြက္ေတြလည္း မ်ားမ်ားနဲ ့ၿမန္ၿမန္ ေပၚလာပါေစလို ့ ဆုေတာင္းပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက “well read and well traveled” ဆိုတဲ ့ စကားစုကို အရမ္း သေဘာက်ခဲ့ တာ။ ေ၀းေ၀းသြားမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ ့ၿပည္တြင္းမွာ တစ္နံတစ္လ်ွား သြားစရာေတြ အမ်ား ႀကီးပါ။ ဒါနဲ ့ပဲ ခရီးသြားေတာ ့ဘာအက်ဳိးအၿမတ္ ရွိလို ့လည္း လို ့ ဆက္ေတြးမိတယ္။ ငယ္ငယ္က ေတာ ့ခရီးသြား ရင္ ေဒသႏ ၱရ ဗဟုသုတ ႀကြယ္၀တယ္ လုိ ့ေတြးတာေပါ ့။ အခုေတာ ့ နည္းနည္း လက္ေတြ ့ပိုဆန္လာၿပီး လက္ေတြ ့ဘ၀ထဲ မွာ အသုံးခ်လုိ ့မွ မရရင္ ဗဟုသုတ ရွိေတာ ့ ေရာ ဘာထူးမွာလည္း လို ့ေမးတတ္လာၿပီး ခရီးသြားၿခင္းရဲ ့ လက္ေတြ ့ အက်ဳိး ကို ဆန္းစစ္ႀကည္ ့ခ်င္လာတယ္။

ခရီးသြား တဲ ့ အခါ ရုပ္အသြင္အၿပင္ မတူတဲ ့ လူေတြ၊ အေလ ့စရိုက္မတူတဲ ့သူေတြနဲ ့ ေတြ ့ရ တယ္။ ကိုယ္အၿမဲတမ္း ၿမင္ေနႀက မဟုတ္တဲ ့လူေတြ၊ မတူကြဲၿပားတဲ ့လူေတြကို နားလည္တတ္ လာတယ္။ လူ ့စရုိက္ လူ ့သေဘာ က္ု ပိုၿပီးနားလည္ ခြင္ ့ရတယ္။ သူတို ့ရဲ ့ လူေနမွုဘ၀ ေတြကို လည္း ထိ ေတြ ့ခြင္ ့ရတယ္။ မတူကြဲၿပား တဲ ့ Culture ေတြကို နားလည္လာမယ္။ သမိုင္းနဲ ့Culture ကို ဆက္စပ္ႀကည္ ့ ရင္ေတာ ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ ကို ဆက္ၿပီး ကစားတဲ ့ Jigsaw puzzle ကစားသလုိပဲ။ ထိုင္းမွာ လည္း ရာမယန ဇာတ္ေတာ္ ရွိတယ္။ အင္ဒိုနီးရွား ေတြလည္း ရာမဇာတ္ ကတာပဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ ့ဆီက ကူးယူတာလဲ။ နာနတ္သီး ကို မေလးလို Nanas လို ့ေခၚတယ္။ ကိုယ္တို ့ဗမာၿပည္ကို မေလးရွားကေန တစ္နည္းနည္းနဲ ့ သြင္းလာခဲ ့ လို ့အသီးေကာ၊ နာမည္ပါ ေမြးစား ၿပီး နာနတ္သီးရယ္လို ့ ၿဖစ္ေနတာလား။ ေတြး စရာေလးေတြပါ။

ဒီအင္ဒိုနီးရွား ခရီးမွာ ေတာ ့ အေနာက္နိုင္ငံမ်ားက လာႀကတဲ ့ ခရီးသြား ေတြနဲ ့ ေန ့ ခ်င္းၿပန္ ခရီးစဥ္ေလးေတြမွာေရာ၊ ၿမိဳ ့ထဲမွာ ေလ်ွာက္သြား ႀကတဲ ့အခါမွာပါ ဒီလူေတြပဲ ခဏခဏၿပန္ဆုံ ႀကတာမုိ ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေၿပာၿဖစ္၊ အေတြ ့အႀကံဳေတြ ဖလွယ္ၿဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ ့ အေတြးထဲ မွာ ခရီးသြား ၿခင္းရဲ ့ ေကာင္းက်ဳိး ဆိုးက်ဳိးေတြကို ေလ ့လာခ်င္စိတ္ ရွိေနတာ၊ ကုိယ္က အာရွသားၿဖစ္ေနတာေတြ ေႀကာင္ ့သူတို ့ေတြ ဘာေႀကာင္ ့ခရီးသြား ႀကတာလဲ၊ ဘာလို ့ အာရွကို လာႀကတာလဲ ဆိုတဲ ့ေမးခြန္းေတြ ကို ေမးၿဖစ္တယ္။ သူတို ့ေၿပာတဲ ့သူတို ့ အေႀကာင္းေလးေတြကေတာ ့ ဒီလိုပါ။

(၁) တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးသြား နံပါတ္တစ္
ဂ်ာမနီနိုင္ငံသား။ အလုပ္ကေန ၃ပါတ္ခြင္ ့ယူၿပီး ခရီးထြက္လာတာ။ လူေတြ ၊ Culture ေတြအေႀကာင္းကို သိခ်င္လို ့ခရီးထြက္တာ။ သဘာ၀အလွအပေတြ ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ၿမင္ ဘူး၊ ခံစားခ်င္ဘူးတယ္။ ၿဖစ္နုိုင္ရင္ အာရွ (အထူးသၿဖင္ ့ စကၤာပူ) မွာ ၂နွစ္ ၃နွစ္ ေလာက္ အလုပ္လုပ္ဖူးခ်င္တယ္။

(၂) တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးသြား နံပါတ္နွစ္
ေဟာ္လန္နိုင္ငံသူ။ ေက်ာင္းအတြက္ လက္ေတြ ့၆လဆင္းဖို ့လိုေတာ ့ အာရွမွာ အလုပ္လုပ္ ဖူး ခ်င္လို ့ ေဟာင္ေကာင္က ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ လက္ေတြ ့ဆင္း အၿပီး အိမ္မၿပန္ခင္ အင္ဒိုနီးရွား ကို ခရီးထြက္လာတာပါ။

(၃) တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးသြား နံပါတ္သုံး
အဂၤလန္နိုင္ငံသား။ တကၠသိုလ္ တက္ရမယ္ ့အခ်ိန္ေရာက္လာလို ့ အဆင္ေၿပမယ္ ထင္တဲ ့ ဘာသာရပ္ တစ္ခုယူၿပီး တက္လိုက္တယ္။ ပထမနွစ္အၿပီးမွာ ေက်ာင္းကိုရပ္ၿပီး အၿပင္ေလာက မွာ ဘာေတြရွိသလဲ၊ ကိုယ္ ့ရဲ ့စိတ္၀င္စားမွု အစစ္အမွန္ကဘာလဲ ဆိုတာေတြသိခ်င္လို ့၆ လ ခရီး သြား ပါသတဲ ့။ ခရီးစဥ္ တစ္ေလ်ွာက္မွာ သူခ်စ္တဲ့ သဘာ၀အလွအပေတြ ကို ထိေတြ ့ ရၿပီး ဒီအလွအပ ေတြမပ်က္သုဥ္းရေလ ေအာင္ ပါတ္၀န္းက်င္ ကို ထိန္းသိမ္းေစာင္ ့ေရွာက္္ခ်င္ လာတဲ ့အတြက္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ ရင္ ပါတ္၀န္း ထိမ္းသိမ္းေရး ဘာသာရပ္ေတြ ေလ ့လာလုိက္ စားၿပီး Environmental Policy ေတြနဲ ့ ပါတ္သက္တဲ ့အလုပ္မ်ဳိးကို လုပ္မယ္လို ့ဆုံးၿဖတ္ လိုက္ပါသတဲ ့။ ေရွ ့အပါတ္ထဲမွာ အိမ္ၿပန္္ေတာ ့မွာမို ့ ခရစ္စ္မတ္စ္ ကို ႀကိဳေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေနပါ တယ္။

(၄) တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးသြား နံပါတ္ေလး
ဥေရာပနုိင္ငံ တစ္ခုကပါ။ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို ့ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ ့ ရသေလာက္ေရာက္ရာ ေပါက္ရာသြားမယ္ဆိုၿပီးထြက္လာတာ။ ေတာင္အေမရိကတို ့ ေတာင္အာဖရိကတို ့မွာ လည္း ခရီးသြား ရတာအာရွထက္ နည္းနည္းပဲပိုကုန္တာပါ။ ေစ်းေပါ့လို ့ရယ္လို ့ ေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ အာရွသြား ခ်င္စိတ္ကေလးနည္းနည္း ရွိလို ့ ေရာက္လာတာ။ သူ ့ဘုိးဘြားထဲက တစ္ေယာက္က အင္ဒိုနီးရွန္းေသြးပါေတာ ့အင္ဒို ကိုေတာ ့ေရာက္မွၿဖစ္မယ္လို ့ေတြးပါသတဲ ့။ ပိုက္ဆံကုန္သြားရင္ Australia သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္မယ္။ အိမ္ၿပန္ခ်င္လည္း ၿပန္မယ္။

ကိုယ္ ့အေႀကာင္းကေတာ ့
(၅) တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးသြား နံပါတ္ငါး
ၿမန္မာၿပည္သူ။ လက္ရွိ စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ကုမၸဏီ္က ဘိုဂိုၿမိဳ ့မွာ Seminar တက္ခိုင္းလို ့ အင္ဒိုနီးရွား ကိုလာရင္း ခြင္ ့ နည္းနည္း ယူၿပီး ခရီးတိုေလး ထြက္ေနတဲ့ သူ။

ကိုယ္ ့ခရီးစဥ္နဲ ့ကိုယ္ ေနတဲ ့ဟိုတယ္ကေန ထြက္လာၿပီဆို တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ ေတာ ့ေတြ ့တာပဲ။ ဒီေတာ ့ဒီေန ့အဖို ့သြားခ်င္တဲ ့ခရီးစဥ္ခ်င္း တူေနရင္ အတူတူသြားလိုက္ တာေပါ ့။ ဘယ္လမ္းကသြားရင္ ၿမန္မလဲ ဆိုတာမ်ဳိး ကိုတုိင္ပင္ရင္း၊ သြားရင္း လာရင္း သူအၿမင္ကိုယ္ ့ အၿမင္ေတြ ဖလွယ္ၾကရင္း နဲ ့ လူေတြရဲ ့ အေတြးအၿမင္၊ အေနာက္ကလူေတြ ရဲ ့ ေတြးေခၚပုံေတြ ကုိသိခြင့္ ရခဲ ့ ပါတယ္။

ေသခ်ာတာ ကေတာ ့ လူတစ္ဦးနဲ ့ တစ္ဦး မတူကြဲ ၿပားေနတာ၊ လူ ့အ၀န္း အ၀ိုင္းတစ္ခု နဲ ့ တစ္ခု မတူၿခားနား တာကို ပိုသိလာတဲ ့အခါ လူေတြကို လက္ခံ ဖို ့ ၊ လူေတြနဲ ့ လက္တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို ့့ပိုလြယ္လာပါတယ္။ Diversity ဆိုတဲ ့ မတူတဲ ့ သူေတြ စုေ၀းေနတဲ ့ အထဲ က တစ္ဦးခ်င္း ရဲ ့ ေတာ္တဲ ့ေကာင္းတဲ ့ အခ်က္ေတြကို ထုတ္ယူၿပီး လူ ့ ေဘာင္ ေကာင္းက်ဳိးေတြ ပိုလုပ္နိုင္တယ္လို ့ထင္ပါတယ္။ လူမ်ားမ်ား ကိုေတြ ့ဖူး နားလည္ဖူး တဲ ့အခါ အနည္းဆုံး “က်ား က်ား မီးယပ္” ဆိုတဲ ့ တစ္ဇြတ္ထိုး စိတ္ေတြ ေလ်ာ ့နည္းဖို ့ေလာက္ ေတာ ့ အသုံး၀င္ ပါတယ္လုိ ့ ေတြးမိၿပီး ခရီးေတြ ဆက္သြား ဖို ့ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို အားထုတ္ ႀကိဳးစား မိေန ဦးမွာပါ။