မူတစ္သြင္ အားအင္သစ္လိုက္ပါ့ ခ်စ္ဖြယ့္လူသား .........

စြန္႔စားခ်င္တဲ႔စိတ္၊ ကုိယ္႔ကိုကိုယ္ စိန္ေခၚခ်င္တဲ႔စိတ္၊ အရင္လိုမဟုတ္ဘဲ စိတ္သြားတိုင္း ကုိယ္က တရြတ္တိုက္ေနတဲ႔ က်န္းမာေရး အေၿခအေနေလး ၿပန္လည္ထူေထာင္ လာေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ႔စိတ္ ေတြနဲ႔ ေတာင္တက္ခရီးစဥ္ႀကီး နွစ္ခုကို အတည္ စီစဥ္ လိုက္ပါၿပီ။ တကယ္တမ္း စေန၊ တနဂၤေႏြေတြမွာ ေတာင္တက္ေလ႔ က်င္႔ၿပီဆိုေတာ႔မွ ငါ မွားသြားၿပီလားမသိ လို႔ ေတြးမိတာလည္း အမွန္ပါ။ ပင္ပန္း လြမ္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လည္းမေတြ႔နိုင္၊ စာေတြလည္း မေရးနုိင္ မဖတ္နုိင္ ၿဖစ္လာေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း ၿငိဳၿငင္လာတယ္။ မူလက တက္ႀကြတဲ႔ စိတ္ကေလးေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္ခ်င္။ ကိုေအာင္ၿပည္႔တင္ထားတဲ႔ ကဗ်ာေလးကို ေတြ႔လိုက္ေတာ႔မွ ကိုယ္႔ကိုကုိယ္ ၿပန္ၿပီး ဆန္းစစ္ ဖို႔ေမးခြန္းေတြ ေမးၿဖစ္ေတာ႔တယ္။

တစ္ေတာင္ေပၚ တစ္ေတာင္ဆင့္ ေတာင္အျမင့္ ပတ္ျခံရံ။
တစ္ေတာင္ ဆံုးျပန္ေတာ့ တစ္လံုး က်န္ျပန္ေပသမို႔ ဖန္ဖန္ေလ အားအင္နႈိးလို႔ရယ္ ၾကိဳး ေလွ်ာက္ရျပန္။
ခါတစ္ေလ တကယ္ပန္းတာေၾကာင့္ ေတာ္ပါျပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု ရပ္တန္းက ရပ္မယ္ၾကံ အမွန္ေတာ့ ျဖစ္နိဳင္ပါ့မလား။
စခဲ့မိတာေပါ့ တစ္ေန႔မွာ ဆံုးရာေရာက္ပါလိမ့္ အားေလွ်ာ့ကာ ဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ စိတ္ႏြမ္း အသာေျဖဦး မာလာေငြ ကန္ေရေအးရယ္နဲ႔ ငွက္ေတးကို အာရံုဆင္လို႔ မူတစ္သြင္ အားအင္သစ္လိုက္ပါ့ ခ်စ္ဖြယ့္လူသား။.........

လူေတြဘာ႔ေႀကာင္႔ အပင္ပန္းခံၿပီး ေတာင္တက္ႀကသလဲ ဆိုတာက စရမွာေပါ႔ေနာ္။ ကုိယ္႔အေၿဖကေတာ႔ ပို႔(စ္)အစမွာ ေရးခဲ႔သလို စြန္႔စားခ်င္လို႔ ၊ ကုိယ္႔ကိုကိုယ္ စိန္ေခၚခ်င္လို႔ ၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းခ်င္ လို႔ပါ။ ဆက္ေတြးမိတာက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အက်ဳိးေတြ ရရဲ ႔လား ဆိုတာပါ။ တကယ္တမ္း နာရီနဲ႔ ခ်ီၿပီး ေတာ႔ လမ္းေလ်ွာက္တဲ႔ အခါက်ေတာ႔ အဲဒီ စြန္႔စားတာေတြ၊ စိန္ေခၚတာေတြက ဘယ္နားသြား ပုန္းေနတယ္မသိ။ က်န္းမာေရးပဲ ေကာင္းလာမလား၊ ကိုယ္လက္ ေတြနာၿပီး ဖ်ားမလား လည္း မေသခ်ာ။ တကယ္တမ္း ႀကည္နူးေႀကနပ္မိတာ ကေတာ႔ သဘာ၀ေလာကႀကီး နဲ႔ ထိေတြ႔ခြင္႔ရတာကိုပါ။ ကိုယ္က စကၤာပူက ေတာေတြထဲမွာ လမ္းေလ်ွာက္ တာဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ အေမဖက္က အဘိုးအဘြားေတြ ေနတဲ႔ မြန္ၿပည္နယ္ က ေတာေတာင္ေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို တူပါတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က အဘိုးအဘြားေတြရဲ ႔ ရြာမွာေတာ္ေတာ္ ႀကာႀကာေနခဲ႔ ရတာဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ ႔ ကေလးဘ၀ကုိ လြမ္းမိတယ္။

လူေတြဟာ အၿပင္ေလာက ကိုသိလာေလေလ ကိုယ္႔ကိုကုိယ္ ပိုၿပီးနားလည္ ခ်င္လာေလ ၿဖစ္တတ္ တယ္ထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္ေတြ႔ ကေတာ႔ ကိုယ္ဟာနုိင္ငံ အၿပင္ကိုေရာက္လာမွ ကိုယ္႔နုိင္ငံ အေႀကာင္းကို ပိုသိခ်င္လာတယ္။ စကၤာပူကို ေရာက္ခါစ နွစ္ေတြမွာေတာ႔ ရွင္သန္ေရးအတြက္ အားထုတ္ေနရလို႔ ဘာကိုမွ မေတြးနုိင္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေနသားက်လာၿပီး အသက္ရွူနည္းနည္း ေခ်ာင္လာေတာ႔ စာေတြၿပန္ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ရလာတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ ၿပန္ႀကည္႔လို႔ရလာတယ္။ ေတြးေတာ ဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ရလာတယ္။ လူမ်ိဳးၿခားမ်ားရဲ ႔ ယဥ္ေက်းမွု၊ ေနထိုင္မွုေတြ ပိုသိလာေလ ကိုယ္ဘာေကာင္လဲ ဆိုတာကို ပိုသိခ်င္ လာေလပါပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ ႔ ဇာစ္ၿမစ္ကို ၿပန္လည္ ရွာေဖြလိုစိတ္၊ ၿပန္လည္ခံစားလိုစိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာတာလည္း သတိထားမိပါရဲ ႔။

အခု တတိယပါတ္ စေနေန႔မွာ အတက္အဆင္း သိပ္မမ်ားတဲ႔ Bukit Panjang-Mac Ritchie-Bukit Timah track အတိုင္း ေလ်ွာက္ႀကပါတယ္။ အစကေန အဆံုးအထိ (၂၀) ကီလိုမီတာေက်ာ္ ရွိၿပီး (၆)နာရီေလာက္ ေလ်ွာက္ရပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ စကားတေၿပာေၿပာနဲ႔ ေလ်ွာက္ႀကေပမယ္႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကာလာေတာ႔ ကိုယ္႔အရွိန္နဲ႔ ကိုယ္ ကုိယ္႔အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ဆက္ေလ်ွာက္ႀကပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း မနက္အိပ္ယာနုိးကတည္းက ညအိပ္ယာ၀င္တဲ႔အထိ နာရီလက္တံ ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ေၿပးလႊားၿပီး ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေတာင္ ဘာေကာင္မွန္းမသိေလာက္ ေအာင္အလုပ္မ်ား ေထြၿပားရတဲ႔ ေလာကႀကီးကေန ခဏ လြတ္ေၿမာက္ၿပီး သဘာ၀ေလာကနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင္႔ရတာက တကယ္႔လက္ေတြ႔ အက်ဴိးပါ။

လမ္းေတာက္ေလ်ွာက္မွာ သစ္ပင္ေတြက အံု႔ဆိုင္းလို႔။ မနက္ခင္းနွင္းေလးေပါက္ ေလးေတြက ၿမက္ခင္းစိမ္းေတြေပၚမွာ တြဲလဲခုိလုိ႔။ လမ္းတစ္ေနရာက သစ္ပင္ေတြ အု႔ံဆိုင္းေနတဲ႔ ေရကန္ေလးထဲမွာ ငါးသားေပါက္ကေလးေတြ အုပ္လိုက္သင္းလိုက္ ေရကူးေနတာမ်ား ကိုယ္တို႔ အဘြားၿခံထဲက တစ္နွစ္တစ္ခါ ေဖၚတဲ႔ ငါးကန္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ပံုစံထဲ။ စကားစိမ္းလို႔ထင္ရတဲ႔ ပန္းပြင္႔ေတြကို ေတာင္ ေတြ႔လိုက္ေသး။ ၿမက္ခင္းထဲက ထိကရုန္းေတြ၊ လမ္းေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္က အိုးပုတ္ပန္းေတြ အၿပင္ ဒူးရင္းပင္၊ ႀကက္ေမာက္ပင္ နဲ႔ ေစာင္းလ်ွားပင္ေတြကလည္း ကိုယ္႔ကို ကေလးဘ၀ကို အလည္တစ္ေခါက္ၿပန္ေရာက္ေစပါတယ္။

ဘ၀စက္၀န္းမွာ ကေလးဘ၀ကစ၊ လူႀကီးဘ၀ကို ၿဖတ္သန္းၿပီး အသက္ေတြ သိပ္ႀကီးလာတဲ႔အခါ ကိုယ္တို႔မွာ ဘာေတြမ်ား က်န္ခဲ႔လို႔လဲ။ တစ္သက္လံုး ၿဖတ္သန္းရတာ မ်ားလြန္းလို႔ ဦးေႏွာက္ထဲက ဆဲ(လ္)ေတြ ပါးလ်ားလာတဲ႔ အခါ အားလံုးကို မမွတ္မိ နိုင္ေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။ အသက္သိပ္ႀကီးလာၿပီး ကိုယ္႔ ဦးေနွာက္ထဲမွာ အားလံုး မသိေတာ႔ တဲ႔ အခ်ိန္ က်ရင္ ဘာေတြကို မွတ္မိခ်င္သလဲ၊ ဘာေတြကိုယ္နဲ႔ အတူ က်န္ေနေစခ်င္သလဲလို႔ ေမးမိတယ္။ တကယ္လို႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔သာ ရွိခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ရဲ ႔ မြန္ၿပည္နယ္ ေတာရြာ ကေလး တစ္ခုက ကေလးဘ၀ကို ေတာ႔မေမ႔မေလ်ာ႔ က်န္ေနေစခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲေမာေမာ "ေတာ္ပါျပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု ရပ္တန္းက ရပ္မယ္ၾကံ" လို႔မၿဖစ္ေသးတဲ႔ ဘ၀မွာ လမ္းဆံုးတဲ႔ အထိေတာ႔ ဆက္ေလ်ွာက္ ရဦးမွာပါ။ အခြင္႔အေရးေလးရတဲ႔ အခါ သဘာ၀ေလာကႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႔ၿပီး သဘာ၀ရဲ ႔ အလွအပ နဲ႔ အားအင္ေတြ ရယူနုိင္ ္သေလာက္ ရယူဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း သဘာ၀တရားနဲ႔ ထိေတြ႔ၿခင္းၿဖင္႔ အားအင္သစ္ေနရပါေႀကာင္း။

စာႀကြင္း။ ဓါတ္ပံုေတြကိုဒီမွာႀကည္႔လို႔ရတယ္ေနာ္။

I promise ...

I booked for two hiking trips 30 days away from each other. Yes, I was a little overconfident and too daring to go for two trips in a row and now I am feeling scared. So, I decided to join the training sessions religiously. This week we started a 3-hr walk from Bukit Panjang. It rained yesterday and now going to rain again. I haven't found waterproof hiking shoes yet thus I am still wearing walking shoes. One of my hiking partners suggested me to wrap the shoes with shopping bags to prevent getting my legs wet. I found it odd to walk in the wrapped shoes. However, I decided to try it. And I am glad for my decision as I have been enjoying it throughout the journey.



We had passed the grass field without getting my toes wet. It started to rain when we entered the forest. The cool weather allowed us to walk faster. All I can hear was the heavy rain drops hitting on the leaves and the frequent heavy foot steps from my hiking partners. That was what exactly I had hoped for. The quietness provided a moment of solitude for me. After operating myself for the whole week at the speed driven by my workload, I need some time to reflect.

I am not the neat-and-tidy type of person. I am unorganized in a few aspects of my life. I hate preparing timetable for study during my school years. I dislike pushing myself to meet the timelines at work. I am bad in thinking through the process and taking precautions. Just like this morning, I would never thought of wrapping my feet to prevent from my shoes getting dirty and my toes getting wet. For me, the shoes are meant to be dirty when the roads are muddy. The feet are bound to be wet when we walk in the rain. Without my friend's suggestion, I would have just walked into the rain.

You may want to ask me "what is so good about that?" Yes, nothing great. It was an incident which highlights the benefits of preparation. We have another training session tomorrow. If my shoes are dirty or soaking wet, I may not be able to go for the session tomorrow. Even worse, if my feet were wet and I caught cold, it would take at least a few days to get it cured. If I didn't train well, I may turn out to be the burden for my hiking partners. I may not reach the summit; I may not enjoy the whole trip. Then, what is the point of going for such trips.

Those details are not so important in normal day-to-day life. But while preparing for two tough trips (yes, they seem to be tough for me) the details play important part. When you are climbing up to the summit, or while you are going through critical stage of life, a single carelessness could cause domino affect which lead us to the failure.

With some preparation, i hope I should be able to minimize the time I spend searching for the required information and hopefully I miss less deadlines. In the highlight of this little experience, I promise myself to spend some time in tidying up my room, my desk and my wardrobe. I promise myself to take some time in making a to-do list, reviewing it and canceling the completed tasks. I promise to keep this promise for some time.

အၿပန္ အၿပန္ အၿပန္လားေဟ႔

အခုတေလာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက PR ေလ်ွာက္တာ မက်ဘူးတို႔ Re-entry permit Extention လုပ္တာ အရင္က သိပ္မခက္ခဲဘဲ (၁၀) နွစ္ရေလ႔ရွိတာ အခု (၅) နွစ္ပဲ ရတယ္တုိ႔ဆိုတာေတြ ႀကားရေတာ႔ ကိုယ္ရဲ ႔ ရပ္တည္မွုကို ၿပန္သံုးသပ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ကို လုိအပ္ေနၿပီပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ အခုလက္ရွိ ခ်ေရးႀကည္႔ ေနတာကေတာ႔ ကိုယ္႔အေၿခအေနနဲ႔ ကိုယ္႔ရပ္တည္မွုပါ၊ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔လိုပဲ အေၿခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႔ တစ္ၿပည္တစ္ရြာမွာ လာၿပီး ကိုယ္႔ေၿခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ေနႀကတဲ႔ သူေတြအားလံုးလည္း မိမိ အေၿခအေန အလိုက္ နည္းနည္း ၿဖစ္ၿဖစ္ေတာ႔ စဥ္းစားဖို႔ လိုလာၿပီလို႔ ထင္မိတာပဲ။

ကိုယ္႔ရဲ ႔လက္ရွိအေၿခအေနက PR ပါ။ သူမ်ားေတြလို မိသားစုတာ၀န္ေတြ ရွိမေနေတာ႔ ဘာကိုမွ မဆံုးၿဖတ္ဘဲ အလိုက္သင္႔ ေလးေနလို႔ ရေနတာက ေကာင္းတာေတြလဲရွိ၊ မေကာင္းတာေတြလဲရွိေပါ႔။ ကိုယ္႔ရဲ ႔ အမွီခုိကင္းလိုေသာ စိတ္အတြက္ အရမ္းေကာင္းသေလာက္ အတည္တက် ၿဖစ္ဖို႔ ဘယ္မွာ အေၿခခ်မလဲ၊ အလုပ္မလုပ္နိုင္ေတာ႔ တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္လို ဆက္ရွင္သန္မလဲ ဆိုတာေတြ ေတြးရင္ေတာ႔ အစီအစဥ္ တက်ရွိ မေနဘူး လို႔ ခံစားရတယ္။ စကၤာပူမွာ တကယ္ေတာ႔ ကုိယ္က ဧည္႔သည္မဟုတ္လား။ အိမ္ရွင္က လက္မခံ ခ်င္ေတာ႔တဲ႔ တစ္ေန႔ ၿပန္ႀကရေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ အထက္မေရာက္ ေအာက္မက် ၿဖစ္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ဘ၀ကို ဘယ္လို ဆက္ၿပီး ရုန္းကန္ ႀကမလဲဆိုတာ ေတြးဖို႔ တကယ္ကို အေရးႀကီးပါတယ္။

နုိွင္းယွဥ္ ႀကည္႔မယ္ဆိုရင္ ဒီမွာ ရွိေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာလည္း ကုိယ္႔ၿပည္ ကိုယ္႔ရြာမွာတုန္းက အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ နွစ္ေတြနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေၿခေနခ်င္း သိပ္မကြာလွပါဘူး။ တနလၤာ ကေန ေသာႀကာ အလုပ္သြားမယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ဆို လူမွုေရးကိစၥ၊ ရပ္ေရးရြာေရး ကိစၥ နည္းနည္း ပါးပါး လုပ္မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေၿပာမယ္။ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ႔ စာေတြဖတ္မယ္။ ကိုယ္႔က်န္းမာေရး အတြက္ အားကစား လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ပုိေပးၿဖစ္တာ၊ အစားအေသာက္ ကို အႏ ၱရာယ္ နည္းနုိင္သမ်ွ နည္းေအာင္ စားၿဖစ္တာေတြက စကၤာပူမွာ ေနၿခင္းရဲ ႔ ရလာဘ္ေတြထဲက တစ္ခ်ဳိ ႔ေပါ႔။ အလြန္သိသာ ထင္ရွားတဲ႔ ၀င္ေငြသိသာစြာ ပိုေကာင္းတာ၊ ေနေရးစားေရး အစစ အရာရာ လံုၿခံဳ စိတ္ခ်ရတာေတြကေတာ႔ ေၿပာေနဖုိ႔ေတာင္ မလုိပါဘူးေနာ္။

ခက္တာက ဘယ္ေလာက္ပဲ လူေတြနဲ႔ အဆင္ေၿပေအာင္ ေနလို႔ရေနေပမယ္႔ တစ္ခုခုက လစ္ဟာေနတာပဲ။ လူက တစ္ၿပည္တစ္ရြာမွာ အေနႀကာေပမယ္႔ ကိုယ္႔ နွလံုးသားက အိမ္မွာက်န္ခဲ႔ တယ္ဆိုတာ ကိုယ္အသိဆံုး မဟုတ္လား။ ကို၀င္းနိုင္ေလးရဲ ႔ ကဗ်ာထဲကလို
"မဟုတ္ဘူး .. မဟုတ္ဘူး ... စကၤာပူကို ေပးဆပ္ေနႀကတာမဟုတ္ဘူး
သူတို႔မွာ ... မက္ဆီဒိုးနီးယား ေသြးအၿပည္႔ ပါတယ္...
ေက်ာက္စာတိုင္ေတြလို ခိုင္ၿမဲတဲ႔ သိတၱိရွိတယ္ ...
မကုန္ခမ္းနုိင္တဲ႔ အင္အားေတြရွိတယ္ ...
သူတို႔ယဥ္ေက်းမွု ၿမင္႔မားတယ္ ...
အခ်ိန္တန္ရင္ သူတို႔ အိမ္ၿပန္လာမယ္ ...
ၿမရိပ္မွာ ထိုင္မယ္ ... " လို႔ ေသခ်ာမလား ဆိုတာက ေတာ႔ ... အင္း .. အခ်ိန္က အေၿဖေပး ပါလိမ္႔မယ္လို႔ ပဲ ေၿပာနုိင္ပါေသးတယ္။

စကၤာပူရဲ ႔ တစ္ရစ္ထက္ တစ္ရစ္ ပိုၿပီးတင္းႀကပ္လာတဲ႔ "ႀကိဳး" ေတြ။ သန္႔ရွင္းမွု၊ လံုၿခံဳ စိတ္ခ်ရမွု၊ ေနစရာ Pass တစ္ခုနဲ႔ အလုပ္လုပ္ နုိင္ေနသေရြ ႔ တစ္၀မ္းတစ္ခါး ရွာစားဖို႔ သိပ္မခက္လွတဲ႔ အားေကာင္းတဲ႔ Economy၊ အခုတစ္ေလာ PR မ်ားရဲ႔ ေနစားရိပ္၊ ပညာေရး စားရိပ္ ေတြမွာ သူ႔နိုင္ငံသားမ်ားနဲ႔ ကြာသထက္ ကြာေအာင္ တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္ တုိးၿမွင္႔ ေနတဲ႔ သူ နိုင္ငံသား ခံယူခ်င္လာေအာင္ လုပ္ေနတဲ႔ အား။ ဒါေတြက အေရွ ႔ အရပ္က PULL ေတြ ဆိုပါေတာ႔ ...
ကိုယ္႔ Passport ေလး အသက္ဆက္ခ်င္ေတာ႔ တစ္လတစ္လ ေပးေနရတဲ႔ အခြန္ ဆိုတဲ႔ အား။ အိမ္ၿပန္ရင္ ကိုယ္ဒီက ရမဲ႔ အလုပ္ အေတြ႔ အႀကံဳ ေတြနဲ႔ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ထူေထာင္ ဖို ႔ မလြယ္တဲ႔ အၿဖစ္။ အဲဒါေတြကေတာ႔ အေနာက္အရပ္ က PUSH ဆိုပါေတာ႔ ...
ဆန္႔က်င္ဘက္ အရပ္နွစ္ဖက္က PULL နဲ႔ PUSH က ကိုယ္တုိ႔ကို လားရာတစ္ခုတည္း ဆီကို ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ ေနႀကတဲ႔ အခါ ကိုယ္႔ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစု ၿမန္မာ Passport ေလးကို နွေၿမာတသစြာနဲ႔ သံရုံးကို သြားအပ္လိုက္ ႀကရတာ မဆန္းပါဘူး။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ဘယ္ေတာ႔ ေရစီးေႀကာင္း ထဲေမ်ာသြား မလဲလို႔ အၿမဲေတြးေနမိတာကိုး။ ကိုယ္တုိ႔ ဘိုးဘြား ေတြလည္း ပိုစိမ္းတဲ႔ ၿမက္ခင္းေတြဆီ သြားခဲ႔ႀကတာပဲ မဟုတ္လား။ လူေတြအားလံုးသာ ေနရာကေန မေရႊ ႔ ႀကဘူး ဆုိရင္ အခုေခတ္ ရဲ ႔ တိုးတက္မွုေတြ ကို ဘယ္ၿမင္ရပါ႔ မလဲေနာ္။

ထားပါေလ.. ကုိယ္က ဒီမွာ အၿပီးေနဖို႔ လက္ရွိ ဆံုးၿဖတ္မထားေသးဘူး ဆိုေတာ႔ ၿပန္တဲ႔ အေႀကာင္းပဲ ေတြးႀကည္႔တာေပါ႔။ အိမ္ၿပန္ရင္ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုတာက စရမွာ ေပါ႔ေနာ္။ အိမ္ၿပန္ေရာက္ ရင္ သူေ႒း မၿဖစ္ဖို႔ကေတာ႔ ကြမ္ရင္ မယ္ေတာ္ေက်ာင္းသြားၿပီး စာခ်ေနစရာ မလုိ။ လံုး၀ေသခ်ာၿပီးသားပါ။ ေန႔တစ္ဓူ၀ က်င္လည္ရတဲ႔ အလုပ္ထဲက ပညာေတြကို လည္း ၿပန္အသံုးခ်ဖို႔က မေသခ်ာ။ "ကိုင္း ... ဘာဆက္လုပ္ႀကမတုန္း"

ေနပါဦးေလ။ နိုင္ငံရပ္ၿခားမွာ နွစ္ရွည္လမ်ား အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ ပိုက္ဆံ တစ္ခုတည္း အတြက္တဲ႔ လား။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အနည္းဆံုး ဘာသာစကား ေတြပုိေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔ မရေတာ႔ဘူးတဲ႔လား။ ေကာင္းတယ္၊ စနစ္က်တယ္ ဆိုတဲ႔ ပညာရပ္ေတြ ထဲက ဘာမွ မရနုိင္ေတာ႔ဘူးတဲ႔လား။ Account ပညာေတြ၊ Access လို Excel လုိ အမ်ားသံုး Software ေလာက္နဲ႔ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လည္ပါတ္ ေနတဲ႔ ပညာေတြ ကုိယ္တုိ႔ ကူးမယူနိုင္ဘူးလား။ Retail တို႔၊ Tourism တုိ႔၊ F&B တုိ႔၊ Hotel တုိ႔ဆိုတဲ႔ Service Industry ေတြမွာေကာ ဘာမွ ကူးမယူနုိင္ေတာ႔ဘူးလား။ ကိုယ္႔ အရင္အလုပ္မွာဆုိ သူေ႒းညီ ေရးထားတဲ႔ Customerized Access ေလးနဲ႔ ကုမၸဏီ တစ္ခုလံုးကုိ လည္ပါတ္ခဲ႔တာ။ ကိုယ္႔လို Hygienist လို႔ေခၚတဲ႔ အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိ လုပ္တဲ႔သူ၊ Food Safety ဆိုတဲ႔ကိစၥနဲ႔ ေန႔တစ္ဓူ၀ ပါတ္သက္ လုပ္ကုိင္ရတဲ႔ သူကေရာ အိမ္ၿပန္ရင္ စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းေလး ေတြ စနစ္တက်နဲ႔ အၿမတ္အစြန္းလဲရ၊ စားသံုးသူ လည္း ဥပါဒ္မၿဖစ္ေစေအာင္ Consult လုပ္မေပးနုိင္ဘူးလား။ လားေပါင္းမ်ားစြာထဲက ကုိယ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ေသာ "လား" ေလးေတြ ဆြဲထုတ္ေတြး တတ္ႀကရေတာ႔မယ္။

အိမ္ၿပန္ရင္ တစ္ခုခု ပါဖို႔ အတြက္ အခုထက္ပိုၿပီး အင္အား စိုက္ထုတ္ရမယ္ဆိုတာေတာ႔ ေၿပာေနစရာ ေတာင္မလိုပါဘူးေနာ္။ ကိုယ္တုိ႔ အားလံုးသာ ဘာသာ စကား အားေကာင္းဖို႔၊ အမ်ားနဲ႔ သင္႔တင္႔ ေအာင္ ေပါင္းသင္းၿပီး ကိုယ္႔ပါတ္၀န္းက်င္က ေကာင္းတာေလးေတြ ၿပန္သယ္ယူဖို႔ အၿမဲမၿပတ္ ေလ႔လာ အားထုတ္ေနဖို႔ ဆိုတာေတြ ေခါင္းထဲမွာ ထည္႔ထားရင္ အေရွ ႔ က်ြန္းက ၿပန္ရလည္း ကိုယ္ေရာ ကိုယ္႔ ပါတ္၀န္းက်င္ပါ အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ေနနုိင္ဦးမွာပါဘဲ။

"အၿပန္ အၿပန္ အၿပန္ လားေဟ႔" လို႔ေမးတဲ႔သူ ရွိခဲ႔ရင္ " အသြား အသြား အသြား ပါလို႔" ဆိုၿပီး "ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔ တို႔က အေရွ ႔ အရပ္က ပညာေတြ၊ အေတြ႔ အႀကံဳ ေတြနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ ပါတ္၀န္းက်င္ ေသးေသး ေလးအတြက္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ လုပ္နုိင္သေလာက္ ကေလး လုပ္ေပး မယ္႔ ခရီးကို စသြားေတာ႔မွာ" ရယ္လို႔မ်ား ေၿပာနိုင္ခဲ႔ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေႀကနပ္စရာေကာင္း လိမ္႔မလဲ။ စိတ္ပါသူမ်ား ကိုယ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ "လား" ေမးခြန္းေလးေတြ ဆြဲထုတ္ေတြး မိႀကပါေစ လို႔။

Life on the wheels

The whistle marked the start of the day’s cycling experience. It was OCBC cycling event. In the sea of 8000 plus riders, my journey has begun. The bike floated over bumps; the cold air splashed over my face and I headed into the blind downhill sharp turn.

As I was riding downhill, I felt the swift movement on the right. The air rushed through me as if I was brushed by the edge of a storm. A bicycle overtook me. It was a racer with paddles, saddle and handlebar all set to maximize the aerodynamic efficiency. They are meant for speed.

Once I reached the bottom of the down slope and headed up to start the next uphill, another bike overtook me. An athletic man straightly sat on the bike and comfortably pushed his paddles as though he didn’t need to put effort at all. Cycling uphill is the hardest part. However, when you have learned how to handle them, cycling uphill is the greatest pleasure of all. I looked down, concentrated on breathing and rhythm of my pedaling, the hill passed in no time.

Just like driving, the slower bicycles are to stay on the left lane while the faster ones take the right ones. When the cyclists overtake, they usually shout "on your right" or simply "bike" or "be careful" to avoid bumping into each other while overtaking. Some even say "thank you" when you gave way for them.

At one point on a wide road, I tried to change the gear as my bike wheeled onto the slope. I pushed the gear with my thumb from 6 to 5. I kept on grabbing the handle tight and pushing the gear (trigger) as hard as I could but to no avail. I was intensely concentrating on the change of gear; I didn’t notice the road has narrowed down. A moment later, I found myself in the right lane but not riding fast enough. Just the second I thought of getting back to the left, someone shouted behind me “Aunty, you want to take left lane or not?” I turned my head to see a woman of around my size and shape, thus I assumed so did the age. All you can see a cyclist from behind is the head, the back and the butt.
“What made her to call me Aunty?”
“What an insult!”

I kept the negative feelings to myself. I tried to switch my energy back onto my muscle by pressing down the paddle harder.

A train of thought rushed into my mind. Life is like cycling. Full of ups and downs. People overtake you. Some say thanks when you give way. Some insult you without a reason. This is life. You need to be strong enough to go uphill, and maintain your balance when you are cycling down with the speed of wind. If you are on a mountain bike, the ones on the racers will overtake you. People who are better-equipped or stronger or trained harder than you will overtake you. You can’t just be depressed because you can’t go faster than them. You have to keep moving. Life goes on. Those were my thoughts.

After passing half way, my neck were stiffed, my back was in enormous pain. And my legs were trembling from pushing hard. Only then, I was facing the real challenge. I started to think “why am I torturing myself?” I should still be in bed at this hour of the day. Maybe I stop and get onto the van? Cycling is as much a mental test as a physical one. In life too, the challenge is within. The inferiority when you are not the first, the insecurity when people overtake you and the doubt for being yourself and staying in the course. All these are the real challenges. Sometimes, you feel like saying “I submit”. Those are the uphill rides. You won’t enjoy cycling until you learn to enjoy the uphill. You won’t enjoy life until you learn to enjoy the challenges.

At the end of the day, what really matters is to complete a race with minimum injury. Break your own yesterday’s record if you can. Similarly in life, what else could be more important than being healthy and happy? Friends, that’s your life. Enjoy!