ေမြးေန႔ တဲ႔လား

ေမြးေန႔တဲ႔လား။ ေနာက္တစ္နွစ္ ကုန္သြားၿပန္ၿပီေပါ႔။ ေမြးေန႔ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၿဖတ္သန္းရင္း အသက္ကို ေမ႔တတ္ခဲ႔ၿပီ။ ဒီနွစ္ေမြးေန႔မွာေတာ႔ ထူးထူးၿခားၿခား ကုိယ္ၿဖတ္သန္းခဲ႔ ဘူးတဲ႔ ေမြးေန႔ေတြကို ၿပန္သတိရေနမိတယ္။ ကိုယ္သတိရေနတာက ကိုယ္မရွိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔အတြက္ က်င္းပေပးတဲ႔ ကိုယ္႔ေမြးေန႔ေတြ နဲ႔ ကိုယ္က သူမ်ားကုိ တိတ္ဆိတ္စြာ တစ္ဦးတည္း က်င္းပေပးခဲ႔တဲ႔ သူတို႔ေမြးေန႔ေတြပါ။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာကေတာ႔ ေမြးေန႔ရွင္ မရွိတဲ႔ ေမြးေန႔ေတြဟာ ေမြးေန႔ရွင္နဲ႔ အတူ က်င္းပတဲ႔ ေမြးေန႔ေတြထက္ ပိုၿပီး အမွတ္တရၿဖစ္ေနေစတာပါပဲ။

ရန္ကုန္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေက်ာင္းတက္ရတဲ႔ ရက္ေတြမွာေရာ၊ မိသားစုနဲ႔ အတူေနၿပီး စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ လွူပ္ရွားရတဲ႔ ေန႔ေတြမွာပါ ကိုယ္စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ၿဖစ္တဲ႔ အလုပ္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ေရႊတိဂံုဘုရားကို ေရာက္တိုင္း ကိုယ္႔အေမရဲ ႔ေမြးေန႔ကို ရည္စူးၿပီး ဗုဒၶဟူး ေဒါင္႔မွာ ပန္း၊ ေရခ်မ္း ကပ္ၿဖစ္တာပါ။ ကိုယ္က ဘုရားကို မွန္မွန္သြားဖူးေလ႔ မရွိသူဆိုေတာ႔ ကိုယ္အေမေမြးေန႔က အပါတ္စဥ္တို႔ လစဥ္တို႔ ေတာ႔ မက်င္းပၿဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာက ဘုရားကို တစ္နွစ္ ဆယ္ႀကိမ္ထက္မနည္း ေတာ႔ေရာက္တာပဲ။ အေမမပါတဲ႔ အေမ႔ေမြးေန႔ကို လစဥ္နီးပါး က်င္းပေပးၿဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲကို ၿပန္၀င္ႀကည္႔လိုက္ေတာ႔ "အေမက ငါ႔အတြက္ ပင္ပန္းရရွာတယ္။ ဘုရားတစ္ေခါက္လာတိုင္း ေရလွူ၊ ပန္းလွူတဲ႔ ကုသိုလ္ကို အေမရပါေစ" ဆိုတဲ႔ အေတြးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၿမင္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေရႊတိဂံုဘုရား ေရာက္တိုင္း ကိုယ္႔ေန႔ နံ မဟုတ္တဲ႔ ဗုဒၶဟူးေဒါင္႔ကိုပဲ အလိုလို ေၿခလွမ္းမိတတ္ခဲ႔ေတာ႔တယ္။ ေရတစ္ခြက္ခ်င္းခပ္ၿပီး ၿမတ္စြာဘုရားကို ကပ္လွူလုိက္တိုင္း အေမ႔စိတ္နွလံုး သည္လည္း ဤေရခ်မ္းကဲ႔သို႔ ႀကည္လင္ေအးၿမရပါေစသားလို႔ ဆုပန္ရင္း ကိုယ္ကုိယ္တိုင္လည္း ရုပ္ထုေပၚမွာ စီးက်ေနတဲ႔ ေရႀကည္ေရေအးလို အႀကည္ဓါတ္၊ အေအးဓါတ္ေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းတဲ႔ ရသကို အေသြးထဲ အသားထဲ စိမ္႔ေအာင္ ခံစားရတယ္။ ပန္းကပ္လွူေနရင္းလည္း အေမသည္ ဤပန္း မ်ားကဲ႔သို႔ လန္းဆန္း တင္႔တယ္ပါေစသားလို႔ ဆုေတာင္းၿပီး ကိုယ္တုိင္ပါ လတ္ဆတ္လန္းဆန္းမွူကို ခံစားရတတ္တာကို စိတ္ထဲမွာ အခုခ်က္ခ်င္း ေတာင္ ၿပန္ေခၚ ခံစားလို႔ ရတယ္။ ဘုရားေပၚက ၿပန္ဆင္းလာတဲ႔ အခါက်ေတာ႔ အေမ႔ရဲ ႔ ပင္ပန္းမွုေတြကို ကိုယ္နည္းနည္းေလး ခြဲေ၀ ယူလိုက္ရသည္႔ အလား စိတ္ေႀကနပ္မွု ေတြတဖြားဖြားနဲ႔ေပါ႕။

တစ္ေထာင္႔ကိုးရာ ကိုးဆယ္ၿပည္႔နွစ္မ်ားထဲက တစ္ခုမွာေတာ႔ ခင္မင္ ခ်စ္ခင္ရသူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အတြက္ ေဆာင္းမနက္ခင္း နွင္းမကြဲခင္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို စြတ္စိုလန္းဆန္းတဲ႔ ပန္းေတြ ေပြ႔လို႔ ေရာက္သြားခဲ႔ဘူးတယ္။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း က်င္းပတဲ႔ သူ႔ရဲ ႔ ေမြးေန႔မွာ စိတ္ႀကည္လင္ ခ်မ္းၿမရတဲ႔ အရသာကို အခုထိ သတိရေနတုန္းပဲ။ ဘ၀ခ်င္းၿခားခဲ႔ ၿပီးတာေတာင္မွ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ေက်ာ္ၿဖတ္ရတဲ႔ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုမွာ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီေပးခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို တစ္ခါတစ္ေလ ၿပန္ေတြ႔ ခ်င္ေနမိတတ္တယ္။

ႏွစ္ေထာင္ၿပည္႔ႏွစ္လြန္ ကာလမ်ားမွာေတာ႔ ကိုယ္က ေရႊတိဂံုဘုရားနဲ႔ အေ၀းႀကီးမွာ ေရာက္ေနခဲ႔ၿပီ။ ကိုယ္အိမ္နဲ႔ ေ၀းေနတဲ႔ နွစ္ေတြက်မွ ကိုယ္႔အေမက ဦးေဆာင္ၿပီး ကုိယ္႔ေမြးေန႔ေတြကို နွစ္စဥ္မၿပတ္ က်င္းပေတာ႔တယ္။ ၿပီးရင္သူက တရားရံုးမွာ ေလွ်ာက္လႊဲခ်က္ ေရးသလို ကိုယ္႔ေမြးေန႔မွာ ဘယ္ဆြမ္းကို ဘယ္လို ကပ္တာတို႔ ဘယ္အလွူအတန္းကို ဘယ္လိုလုပ္ၿဖစ္တာတို႔ အေသးစိတ္ကိုယ္႔ဆီ စာေရးေတာ႔တာပဲ။ ကိုယ႔္ကို ေကာင္းမွူကို လည္းသာဓု ေခၚေစခ်င္ ကိုယ္႔အတြက္ ဒီလိုလုပ္ေပးရတာ သူတို႔မပင္ပန္းပါဘူးလို႔လည္း ေပၚလြင္ခ်င္နဲ႔ အေမ႔စာေတြဟာ အေမကိုယ္တိုင္ စကားေၿပာသလိုပဲ စိတ္ေဇာေတြ ႀကီးလြန္းလွတယ္။ ကိုယ္႔မိသားစုရဲ ႔ စိတ္မွာ ကိုယ္အရင္ တစ္ခါရိွခဲ႔ဘူးသလို ကိုယ္႔အတြက္ ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြ ထံုမႊမ္းေနမယ္ဆိုတာလည္း သူတို႔ မေၿပာဘဲ ကိုယ္ခံစား နိုင္ပါတယ္။

ေမြးေန႔တဲ႔လား။ ကိုယ္႔အေမကေတာ႔ မေန႔ ေလာက္ကတည္းက ဆြမ္းကပ္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနမယ္ထင္ရဲ ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ အိမ္မွာမိသားစု က်င္းပတဲ႔ ကိုယ္မပါတဲ႔ ကိုယ္႔ေမြးေန႔ကို စိတ္ကူးေလးနဲ႔ လွမ္းဆင္ႏႊဲရင္းနဲ႔ပဲ ...