A Touch of Leadership

ဒီေန႔ကိုယ္႔အလုပ္ခြင္က မန္ေနးဂ်င္းဒါရုိက္တာ မိုက္ကယ္ ရဲ႕ စင္ကာပူအလုပ္ခြင္ မွာေနာက္ဆံုးေန႔။ သူက မႀကာခင္ ဒီကုမၸဏီေအာက္က ဆြစ္ဇာလန္အလုပ္ခြင္ကို သြားေတာ႔မွာ။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အလုပ္ခြင္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို အေရးႀကီးတဲ႔ စစ္ေဆးေရးတစ္ခု၀င္ခါနီး။ ဒီအတိုင္းအတာအထိ အေရးႀကီးတဲ႔ စစ္ေဆးေရးမ်ဳိးတစ္ခါမွ မ၀င္ဘူးေတာ႔ ဌာနမွဴးေတြကမွအစ အားလံုး ပူပန္ေနႀကတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးေပးၿပီး အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးလည္းလုပ္ရတယ္။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔မွ ၿဖစ္ပါ႔မလားလို႔ စိတ္လည္းပူရတယ္။

ဒီေန႔မနက္ မိုက္ကယ္က အစည္းအေ၀းတစ္ခုေခၚတယ္။ ပထမဆံုး ဒီစစ္ေဆးေရးဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးပါတယ္ဆိုတာကို ေၿပာတယ္။ ဒီထိကေတာ႔ ပံုမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေနာက္မွာဆက္ေၿပာလုိက္တာေတြက သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မွဳ အရည္အခ်င္းကို ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလြင္ေစခဲ႔တယ္။ သူက ဒီအေရးႀကီးတဲ႔ စစ္ေဆးေရးအေပၚမွာ ကိုယ္တို႔အားလံုးထားသင္႔တဲ႔ စိတ္ခံယူခ်က္ကို စေၿပာတယ္။ အရင္ကလည္း သူတစ္ခါတစ္ေလ ေၿပာတာႀကားဖူးေပမယ္႔ ဒီေလာက္အထိ စိတ္ထဲကို စြဲမသြားဘူးဘူး။ ဒီတစ္ခါက်ေတာ႔ ကိုယ္႔မွာတာ၀န္ေတြ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြရွိေနတာတစ္ေႀကာင္း၊ မနက္ၿဖန္ရံုးလာစရာမလိုေတာ႔တဲ႔ ဆရာသမားက ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ကို ဒီေလာက္အထိ ၿပင္ဆင္ေပးလိမ္႔မယ္လို႔ ထင္မထားတာကတစ္ေႀကာင္း နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကိုမွတ္မွတ္သားသားၿဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူကိုယ္တိုင္ရိုက္ထားတဲ႔ ကိုယ္တို႔အားလံုး ၿပင္ဆင္ရမယ္႔ အလုပ္စာရင္းကို တစ္ခုခ်င္းရွင္းၿပတယ္။ ဘယ္ေနရာမ်ိဳးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ၿပင္ဆင္ဖို႔၊ ဘာေတြကို ႀကိဳေတြးထားဖို႔၊ ဘယ္လိုအေၿခအေနကိုေမွ်ာ္လင္႔ထားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ကို ေထာင္႔စံုေအာင္ ေၿပာ သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ အေရးအႀကီးဆံုးက ကိုယ္႔အလုပ္ကို ပိုင္ပိုင္နိုင္နုိင္လုပ္ဖို႔၊ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္ေတြရဲ႕ ေနာက္က အေႀကာင္းရင္းခံကို နားလည္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတယ္။

သူေၿပာသြားတာက ညေနက်ရင္ အားလံုးကို လိုက္နုတ္ဆက္ၿပီး မနက္ၿဖန္ဒီအလုပ္ကို မလာေတာ႔မယ္႔ သူနဲ႔မတူပဲ သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီစစ္ေဆးေရးကို ကိုယ္တို႔နဲ႔အတူရွိေနမယ္႔အတိုင္းပဲ။ သူေၿပာတာေတြေသေသခ်ာခ်ာ လုိက္မွတ္ရင္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ ပစၥဳပါန္သာမက အနာဂါတ္အထိ လမ္းၿပနိုင္တဲ႔ သူပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီေန႔ ေခါင္းေဆာင္မွဳဆိုတာ ေအာင္ၿမင္မွဳအတြက္ လမ္းၿပေပးနိုင္ၿခင္း၊ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳရင္ လက္တြဲမၿဖဳတ္တမ္း အတူရင္ဆိုင္ၿခင္းေတြအၿပင္ သူမရွိရင္ေတာင္ ေနာက္လိုက္ေတြ ကိုယ္႔အလုပ္ကို ရဲရဲ၀ံ႕၀႔ံ အားမန္အၿပည္႔နဲ႔ လုပ္နိုင္ေအာင္ ယံုႀကည္မွဳထူေထာင္ေပးၿခင္းပါ ပါတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္ေတြ႔သိလိုက္ရတယ္။ ေက်းဇူးပါ မိုက္ကယ္။

1. 7 Habits of Highly Effective People (Eulogy)

Self Development ကိုေရးတဲ႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပထမဆံုးဖတ္ဖူးတာကေတာ႔ ဆရာေဖၿမင္႔ရဲ႕ ဘာသာၿပန္ေတြပါ။ အလြယ္ေခၚရင္ေတာ႔ တက္က်မ္းေပါ႔။ ဖတ္ရတာ သေဘာက်တယ္၊ က်င္႔ႀကံဖို႔ႀကိဳးစားတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ၿပန္ဖတ္ၿဖစ္တယ္။ အဲဒီလို စာအုပ္ေတြထဲက အခုထိ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္တာအၿပင္ မႀကာခဏ ၿပန္ၿပန္ေႏႊးမိတာ ကေတာ႔ Steven R. Covey ရဲ႕ 7 Habits of Highly Effective People ပါ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္မိေတာ႔ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ႔ ထင္သား။ ဒါေပမယ္႔ ဘာေကာင္းမွန္းမသိဘူး၊ ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ ရံုးကမိတ္ေဆြနဲ႔ ဒီစာအုပ္အေႀကာင္း ေၿပာမိေတာ႔ သူက သူ႔အတြက္ဘယ္လို အသံုးက်ေႀကာင္းေတြေၿပာၿပတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါၿပန္ဖတ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေတြ ရွာဖတ္နဲ႔ နည္းနည္းနားလည္သလိုလုိ ရွိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီစာအုပ္ကို အသာထားလိုက္ၿပန္တယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေခါင္းထဲမွာေတာ႔ ေသတဲ႔လူကို ေနာက္ဆံုးႏွဳတ္ဆက္တဲ႔စကား (Eulogy) အေႀကာင္းခဏခဏ သတိရမိတယ္။ ငါေသရင္ ဘယ္လို Eulogy မ်ဳိးႀကားခ်င္ပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိလာတယ္။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေတြးႀကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို လူေတြကဘာေတြေၿပာေစခ်င္ပါလိမ္႔ဆိုတာ သိပ္မသဲကြဲဘူး။ သူတို႔ စိတ္ထဲရွိသလို ေၿပာလိမ္႔မယ္လို႔ ဖာသိဖာသာပဲေနမိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာတစ္ခုက ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ လူေတြက သတိရေနေစ႔ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုပံုမ်ဳိးနဲ႔ သတိရေစခ်င္သလဲဆိုရင္ေတာ႔ မေသခ်ာၿပန္ဘူး။ ကဲပါေလ သတိရခ်င္တဲ႔ ပံုစံနဲ႔သာရႀကပါ သတိရရင္ ေတာ္ပါၿပီလို႔ ေတြးမိၿပန္တယ္။

Steven Covey ႀကီးကေတာ႔ ခမ္းခမ္းနားနား အိမ္မက္အႀကီးႀကီးရွိတယ္။ သူေသခါနီးမွာ သားသမီးေတြအားလံုး နဲ႔သူတို႔မိသားစုေတြ အနားမွာရွိေစခ်င္သတဲ႔။ အလုပ္နဲ႔မို႔ မလာနိုင္ဘူးဆိုတာ မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူးတဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ဘယ္သူေတြအနားမွာရွိသလဲဆိုတာ သိေလာက္ေအာင္ေတာင္ သတိကပ္ခ်င္မွ ကပ္မွာလို႔ ေတြးမိ တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ လူေတြဘယ္နားေနေန ကိုယ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္နိုင္တာမလိုက္ နိုင္တာလည္း ထားလိုက္ဦး၊ ကိုယ္႕နာမယ္ႀကားတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ကိုအမွတ္တရ ၿဖစ္ေနရင္ေတာ႔ ေကာင္းမွာပဲ။ ကိုယ္႔ကို မိဘက သမီးေကာင္းအေနနဲ႔ သတိရ။ ညီမက အမေကာင္းအေနနဲ႔သတိရ။ မိတ္ေဆြမ်ားက မိတ္ေဆြေကာင္းအေနနဲ႔ သတိရ။ တစ္ခ်ဳိ ႕ေသာသူေတြကလည္း သူတို႔ဘ၀အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ ၿဖည္႔ဆည္းေပးဘူး သူအၿဖစ္သတိရ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ မဆိုးဘူး။ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔လည္း ၿဖစ္နိုင္တယ္ လို႔ေတြးမိတယ္။ သတိရတိုင္း 7 Habits အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလးကို ၿပန္ဖတ္မိတယ္။

ဒီစာအုပ္ဖတ္မိၿပီး ဒီလိုေတြေတြးတတ္လာေတာ႔ ဘ၀က ပန္းတိုင္ဆိုတာရွိလာတယ္။ ေန႔စဥ္ၿပဳမူေၿပာဆိုေနတဲ႔ အေပၚမွာ ထီးလိုအုပ္မိုးထားတဲ႔အရာတစ္ခုရွိလာတယ္။ တတ္နိုင္သမွ် ကိုယ္႔အတြက္သာမက သူမ်ားအတြက္ပါ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ေစတနာ႔၀န္ထမ္း လုပ္ေပးတတ္လာတယ္။ အလုပ္မ်ားလို႔ပင္ပန္းတဲ႔အခါ ကိုယ္႔တစ္ေယာက္ထဲ အတြက္၊ ပိုက္ဆံအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာလို႔ မခံစားရဘဲ ေလာကအတြက္ပါ အလုပ္လုပ္ေနတာလို႔ ခံစားရတာမို႔ အလုပ္ရဲ႕ဒါဏ္ကို ခံနိုင္လာတယ္။ ရွင္သန္ေနထိုင္ရတာ အဓိပၸါယ္ရွိလာတယ္ပဲ ဆိုပါစို႔။ ဒီဘ၀ခရီးကို ေနာက္ထပ္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မညည္းညူစတမ္း ေလ်ွာက္လွမ္းဖို႔အတြက္ ရွင္သန္ၿခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္တစ္ခုေတာ႔ လိုအပ္တယ္ မဟုတ္လား။ 

ေလာကရဲ႕ လွည္႔ကြက္

မေရးၿဖစ္တာ တစ္နွစ္ခြဲေလာက္ရွိၿပီၿဖစ္တဲ႔ ဒီ Blog ကိုၿပန္ၿပီး အသက္သြင္းမယ္လု႔ိ စဥ္းစားပါတယ္။ ဒီစာမ်က္နွာေတြေပၚမွာ အဓိကအေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္၀င္စားၿပီး အမ်ားအတြက္လည္း အက် ဳိးရွိနိုင္မယ္႔ Quotation ေတြ၊ Public Speaking, Communication and Leadership ေခါင္းစဥ္မ် ဳိးေတြကို ေရးသြားမယ္လို႔ စိတ္ကူးပါတယ္။ Facebook ေပၚမွာ ေရးရင္လည္း ရေပမယ္႔ Blog ေပၚမွာ ဆိုေတာ႔ တစ္စုတစ္စည္းထဲ ၿဖစ္လိမ္႔မယ္လို႔လည္း ယူဆပါတယ္။ အရင္နွစ္နွစ္ေလာက္ကေတာ႔ ၿမန္မာနိုင္ငံအတြင္းမွာ Blog ကို၀င္ႀကည္႔လို႔ မရဘူးလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိ ဳ ႔က ေၿပာဘူးပါတယ္။.အခုေတာ႔ Blog ကို Facebook ေပၚမွာ Share လုပ္ရင္ ဖတ္လို႔ ရေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။  ဒီေန႔ေတာ႔ Robin Williams ကိုႏွေၿမာတသစြာနဲ႔ ဒီ စာတိုေလးကို ေရးၿဖစ္ပါတယ္။

"လူတိုင္းလုပ္ႏိုင္တဲ႔ အေၿခခံအက်ဆံုး လုပ္ရပ္ကေတာ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ေနဖို႔ပါပဲ" တဲ႔။ ေလာကႀကီးကို ရသေတြေပးခဲ႔တဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ ေပးခဲ႔တဲ႔ လူရႊင္ေတာ္တစ္ေယာက္က သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မသြားရဘူးဆိုတဲ႔ အရိပ္လကၡဏာေတြကို ေတြ႔ရတဲ႔အခါ ေလာကရဲ႕ လွည္႔ကြက္ေတြကို အံ႔ႀသတႀကီး အပစ္တင္ခ်င္တယ္။