I dreamed a dream (Q&A)

I dreamed a dream (Q&A)  

The talk show was just appetizer for a 3-course personalized meal. The Q&A followed the talk and in summary it was like this:

Why did you decide to go aboard? – Because the income was not enough to support myself and my family. I worked hard with a full-time job and some part-time teaching. Most of the time, I reached home about 9:30pm or 10pm. But the income was still not enough. So, I wanted to do something different. 

Tell us more about your journey. – I studied full-time. It was a full-time course but I had to attend only three classes a week. I had two part-time jobs. The first one was in a family business. The company sold forklift parts. I was the office girl; I prepare quotation, statement of accounts, etc. The second one was Banquet waitress in a five-star hotel.

What did you do when you were stressed? – I cried, cried and cried. The most stressful part of the journey was the first semester. Once I’ve arrived Singapore, I had to look for a job. It took me five weeks to get the first part-time job. My friends who arrive there earlier were already doing their studies and some were working thus they couldn’t accompany me every day. I felt lonely, homesick and scared. That five-week period was the toughest of all. I was stressed because I worried if I would get a job, I worried if I would pass the exam and I worried if I ever had to go home. 

The next stressful time was the first exam. I was so stressed as the exam drew closer. Once I had taken the first exam, I wept. It was sort of relief that I felt I was going to pass that exam.

I also would like to share a funny moment. Once I was so stressed, I thought I might get into argument with my colleague at the hotel. So I got out of the hotel, walked along the Singapore River until I found a quiet place to sit down and relief stress by crying. But to my disappointment, I couldn’t cry. I was very angry because I wasted an evening of work in which could have earn some money.

Some students in the audience shared their dream and the stumbling blocks on their way. I understand how they are feeling now as I was in their shoes a few years ago. Apart from some factual advice, I also shared this general information. “In the process of chasing our dreams, dreams are not so obvious. Upon reflection, I didn’t really have a dream. All I wanted was to go somewhere, do something and have a better life. In fact, I didn’t know what is coming to me. I just kept applying for further study and looking for any possible opportunity to achieve what I wanted. 

What worked for me, then? I had an offer from NUS in my hands because of perseverance. Finally, I found the kind souls who were willing to help me. I think that was the outcome of sincerity and hard work that convinced these kind people to land me a hand. Now that the situations are so much different from fifteen years ago, I am sure the member of this audience will have more opportunity to do better than us. All they have to do is keep trying and keep looking out for opportunity. 

The best part of the 3-course personalized meal is the fact that “Nothing is IMPOSSIBLE. Just change the way you write it. I’M POSSIBLE!”   

Urging all our next generation of U Wynn Naing (Hledan Tuition) to dream and DREAM BIG. 

Yours truly

Ma Saint 

I dreamed a dream (Talk Show)

I dreamed a dream

Talk Show by: Ma Seint

Emcee: Ko Whiskey

Date: 2^nd January 28, 2013

15 years ago, I came to this address 23A, Zeyar Thiri Street which is as important as 10, Downing Street in London. Anyone would like to guess why I chose to be here?

(Audience responded – to improve your spoken English; to practice English, etc.)

That sounds like a good answer to Sayagyi, but the truth was “I broke up with my (then) boyfriend”

(Laughter)

I had so much time to kill, that was why I decided to attend the tuition. And later on, I knew I made the right decision because Sayagyi said “After three months …..”

(Audience responded “everything will be OK”)

But I must share the truth with you. I attended this tuition for three and a half years. But I was not OK. Please don’t be fooled by Sayagyi.

(Laughter) 

Fifteen years ago, I was there sitting on one of these chairs. I usually sat at the rows behind. As per the rule, we had to sit alternate (one male student, one female student) and find out the name and student registration number of the person next to me. When a new male student sat next to me, I would straight away share the required info and I could take a rest. 

After a few months, I remembered that I had a dream. In fact, at that time, it was not really a dream. It was just a task I wanted to attempt for my future. I applied for further study at the National University of Singapore, I received an offer for a Master’s degree. I was not offered for scholarship so I could not afford to go there. So I wrote to the school “Dear Sir/Madam, I regret….. then I would like to defer ….” And the next term, I still could not attend and the school cancelled the offer. Second application was also successful, but deferred and cancelled again. My family had already supported for the Bachelor Degree, so I decided not to burden my family anymore. The third offer came, and I thought that might be the last chance. Yet, I still could not find ways to get the financial support. I shared my concerns with friends and my ex-boss family. In 2001, with Sayagyi’s contact, I was working for a company called “Thukha Construction”. When U Thuka and Daw Mar Lar Aye heard about that, they offered me a loan with no burden to my family. They landed me a thousand US Dollars and said “return ONLY if you can”.  My two friends from this tuition, Ni Ni Than, notoriously known as IR, Kay Khaing Aye, and another friend Htwe Htwe Aung also landed me 300 US Dollars each. So, I flew to Singapore. 

I worked part-time to support the school fees. It took me two years to complete M.Sc. (Chemical Engineering) course. The first two years were hard time, but I will never regret for that. I have been working in Singapore until now. When I was settled with the job, I expanded my horizon. I continued to learn and improve myself. 

Now fifteen years after the journey that started here, and after chasing some sort of vague dream, and some hard work, I think I became a better person. Better in a sense, I had additional education and work experience. I could earn enough to support my family. And most importantly, I gained knowledge to share and a heart that cares about others. It all started with a vague dream while sitting right here. I strongly encourage all of you to dream, and dream big. Thank you.

Love me less, Mom

(Old Chinese Saying) Kind mother produced failed son
Look at how garbage I am
A drug-abuse under 24/7 surveillance

Not like my friends, I don't come from broken family
I was well-loved by dad, mom and granny
Well taken care of by mother especially

Loved so much, till it turned to be pampered
Worse, my mistakes were also covered
Well, you may ask how did it matter

Mom employed a maid and said "she's just for you"
I couldn't tie my shoe lace till I leave primary school
Someone had to dress me up for the school


In the middle of four walls, I recall
All the time, I drink and I do drug
I am sad, I do drug
I am happy, I do drug
I am angry, I do drug

Drug abuse, was that what mom wanted to see?
Garbage, was that what mom prepared me to be?
I wonder what Mom really wanted me to be.

Compare the successful sons and a failed one like me
Now I wish Mom could have less loved me
Keep the old way, you could even beat if necessary

Mom, love me less please

အိမ္မက္ႀကီးႀကီး မက္ႀကေစခ်င္သည္

ပြဲရံုႀကီးတစ္ခုလုံးမွာ အားေပးမယ္႔ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ၿပည္႔လို႕။ ဒိုင္လူႀကီးသံုးေယာက္ကလည္း ေနရာယူၿပီးႀကၿပီ။ ပြဲကေတာ႔ Britain’s got Talent ဆိုတဲ႔ အစြမ္းအစၿပပြဲ၊ ၿပိဳင္ပဲြပါ။ အဆို၊ အတီး၊ အက၊ လက္လွည္႔မ်က္လွည္႔၊ ကြၽမ္းဘား ဘယ္လို အစြမ္းအစ မ်ဳိးနဲ႔မဆို ၀င္ၿပိဳင္လို႔ရပါတယ္။ ပထမဆံုးအဆင္႔ကေန တစ္ဆင္႔ၿပီးတစ္ဆင္႔တက္သြားလို႔ ေနာက္ဆံုးအဆင္႔မွာ နုိင္ခဲ႔ရင္ ေပါင္ေငြသိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ႔ ဆုကိုရမွာၿဖစ္သလို ဘုရင္မႀကီးအပါအ၀င္ ေတာ္၀င္မိသားစုကို ေဖ်ာ္ေၿဖခြင္႔လည္း ရမွာၿဖစ္ ပါတယ္။ ဒီေန႔ ဒီအဆင္႔ကေန ေနာက္တစ္ဆင္႔တက္မတက္ ဆံုးၿဖတ္ေပးမယ္႔ဒိုင္ေတြကေတာ႔ Talent Show ေတြ ကမ ၻာ အ၀ွမ္း ထူေထာင္ေနတဲ႔၊ စင္ေပၚကၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြကိုလည္း မညွာမတာ ထိုးနွက္တတ္တဲ႔ ဆိုင္မြန္ေကာင္း၀ဲလ္ (Simon Cowell)၊ အမန္ဒါ ဟိုလ္ဒင္ (Amanda Holden) နဲ႔ ပီယားစ္ ေမာ္ဂန္ (Piers Morgan) တို႔ၿဖစ္ႀကပါတယ္။ 
 

အခ်ိန္က်ေတာ႔ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ပုဏၰားကြယ္က တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္လာပါတယ္။ သူမ စင္အလယ္ ေလာက္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ရပ္ၿပီးၿပီဆိုမွ ဆိုင္မြန္က ေမးခြန္းစေမးပါတယ္။

ဆိုင္မြန္။                   ။ ကဲ နာမည္ေလးေၿပာပါဦး

ၿပိဳင္ပြဲ၀င္။        ။ စူစန္ဘိြဳင္လ္

ဆိုင္မြန္။                   ။ ဘယ္အရပ္ကလာပါသလဲ

စူစန္။             ။ စေကာ႔တလန္အရပ္၊ ဘလက္ဘန္း၊ အေနာက္ လိုသီယန္ ကပါ

ဆိုင္မြန္။                   ။ အဲဒါကၿမဳိ႕ႀကီးလား

စူစန္။             ။ (ေတာ္ေတာ္ေလးစဥ္းစားၿပီးမွ) အင္း - အဲဒါက ရြာေတြစုေပါင္းထားတဲ႔ေနရာပါ။

ဆိုင္မြန္။                   ။ အသက္ကေရာ

စူစန္။             ။ ေလးဆယ္႔ခုနွစ္နွစ္။ ဒါက ငါ႔ရဲ႕ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ပိုုင္းပဲရွိေသးတယ္။

စူစန္က ခါးလွုပ္ၿပီး ခပ္ေနာက္ေနာက္ အမူအရာလုပ္လိုက္လို႔ ပရိတ္သတ္က ပြဲက်သြားတယ္။ ပရိတ္သတ္က သူ႔ကုိ ေနာက္ေနာက္ေၿပာင္ေၿပာင္နဲ႔ ခပ္ေပါေပါၿပိဳင္ပြဲ၀င္တစ္ေယာက္အၿဖစ္ ဆက္ဆံၿပီး ေအာ္ဟစ္အားေပးေနႀကပါတယ္။

ဆိုင္မြန္။                   ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အိမ္မက္ကိုေၿပာပါဦး။

စူစန္။             ။ က်မက နာမယ္ႀကီးအဆိုေတာ္ၿဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

ဆိုင္မြန္။                   ။ အခုအခ်ိန္အထိ အိမ္မက္က ဘာေႀကာင္႔အေကာင္အထည္မေပၚေသးတာလဲ။

စူစန္။             ။ က်မ အခြင္႔အေရးမရခဲ႔ေသးလို႔ပါ။ အခြင္႔အေရးရတာနဲ႔ အေၿပာင္းအလဲေတြ ႀကံဳလာနိုင္ပါတယ္။

ဆိုင္မြန္။                   ။ ဘယ္သူ႔လို နာမည္ႀကီးခ်င္တာလဲ။

စူစန္။             ။ အီလိန္းေပ႔ဂ်္ 

အီလိန္းေပ႔ဂ်္ ဆိုတာက အသက္ (၁၆)နွစ္ကတည္းက အနုပညာအလုပ္ေတြစလုပ္ၿပီး အခုအခ်ိန္မွာ the First Lady of British Music Theatre ရယ္လို႔ သရဖူေဆာင္းထားတဲ႔ အဆို၊ ၿပဇာတ္ ဘုရင္မ။ ဟုတ္မွလဲလုပ္ပါ ေက်ာင္းအမရယ္ ဆိုတဲ႔စတိုင္မ်ဳိးနဲ႔ ဆိုင္မြန္ရဲ႕မ်က္ခံုးပင္႔သြားပါတယ္။ ပရိတ္သတ္ထဲကလူတစ္ခ်ဳိ႕ဆို သိသိသာသာ မ်က္ႏွာကို ရွုံ႕တြလို႔။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔ နွာေခါင္းရွံ႕ႀကတယ္။ ႀကည႔္႔ပါဦး ေတာၿမိဳ႕ကေလးကလာတဲ႔ အသက္ (၄ရ)ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး။ ဆံပင္ခပ္တိုတိုကလည္း အၿဖဴတစ္၀က္၊ အမည္းတစ္၀က္။ ၀တ္စားထားေတာ႔လည္း အိမ္ေန အ၀တ္အစားခပ္သာသာ။ ဒီလိုမိန္းမႀကီးက အီလိန္းေပ႔ဂ်္ လို ၿဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ႔ မယံုႀကည္တဲ႔အႀကည္႔၊ ရွုံ႕ခ်တဲ႔အမူအယာေတြမ်က္နွာမွာ အထင္းသား ေပၚလာတာ သိပ္မဆန္းပါဘူး။ ဒိုင္လူႀကီး သံုးေယာက္ထဲက ပီယာ႔စ္ေမာ္ဂန္က ၀င္ၿပီး ဒီေန႔ည ဘာသီခ်င္း ဆိုမွာလဲလို႔ ၿဖတ္ေမးလိုက္ေတာ႔ “I dreamed a dream” လို႔ စူစန္က ၿပန္ေၿဖပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းက နာမည္ေက်ာ္ Les Miserable ဆိုတဲ႔ ၿပဇာတ္ထဲက သီခ်င္းပါ။ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ႀကားမွ ပရိတ္သတ္လည္း စူစန္႔ကုိ ပဲြက်ေနရာကေနၿပီး အဆို ဘက္ကို အာရံုၿပန္ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။ 

I dreamed a dream in time gone by တီးလံုးစလို႔ စူစန္သီခ်င္းစဆိုလိုက္တာနဲ႔ အဆိုေကာင္းလြန္းလို႔ ပရိတ္သတ္က အားေပးလိုက္တာ ရံုႀကီး ထဲမွာ ညံသြားပါတယ္။ ဆိုင္မြန္လည္း မ်က္ခံုးပင္႔ရၿပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ မယံုႀကည္လို႔႔ မဟုတ္ဘဲ အံ႔ႀသဘနန္း ၿဖစ္ရလို႔ပါ။ 

When hope was high and life worth living; I dreamed that love would never die စူစန္က သီခ်င္းကို ဆက္ဆို တဲ႔အခါ ပရိတ္သက္ကလည္း ေသာင္းေသာင္းၿဖၿဖ ဆက္တိုက္ကို အားေပးႀကပါတယ္။ အမန္ဒါ ဆိုလည္း ပါးစပ္ကေလး ဟလို႔။ စူစန္က သီခ်င္းကို မူရင္းအတိုင္း မဆိုဘဲ သူ႔ရဲ႕ ရင္ထဲကလာတဲ႔ အသံႀကီးနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ပရိသတ္က အႀကီးအက်ယ္ သေဘာက်ႀကတာပါ။ 

I dreamed that God would be forgiving သီခ်င္းရဲ႕ တတိယစာေႀကာင္းေလာက္ကို အေရာက္မွာ ပရိတ္သတ္ထဲက လူေတြ ထိုင္ၿပီးအားေပးယံုနဲ႔ အားမရေတာ႔ဘဲ (Standing Ovation လို႔ေခၚတဲ႔ အထူးတလည္ အားေပးခ်ီးေၿမွာက္ၿခင္း) မတ္တတ္ရပ္ၿပီး လက္ခုပ္ေတြတီးလို႔ အားေပးႀကပါေတာ႔တယ္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပဲ လူေတြရဲ႕ အထင္ေသးမွု အထင္ႀကီးမွုေတြ ေၿပာင္းသြားတာ အံ႔ႀသစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။ 

သီခ်င္းလည္းဆံုးေရာ စူစန္ဟာ ခပ္ေအးေအးပဲ စင္ေပၚကေန လွည္႔ထြက္သြားဖို႔ၿပင္ပါတယ္။ ဒိုင္လူႀကီးေတြက မနည္း ၿပန္ေခၚယူမွ စင္ရဲ႕ အလယ္ကို ၿပန္လွည္႔လာတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ပီယားစ္က “ဒီ ေၿဖေဖ်ာ္မွုဟာ က်ေနာ္ ဒီပြဲမွာ ဒိုင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ သံုးနွစ္သက္တမ္းအတြင္း အႀကီးမားဆံုးအ႔ံႀသမွုႀကီးပါပဲ” လို႔ စေၿပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ “ခင္ဗ်ားက စင္ေပၚက ေနၿပီး က်မ အီလိန္းေပ႔ဂ်္ လိုၿဖစ္ခ်င္တာပါဆိုေတာ႔ အားလံုးက ခင္ဗ်ားကို ေလွာင္ရယ္ႀကတယ္။ အခုေတာ႔ ဘယ္သူမွ မရယ္ႀကေတာ႔ဘူး။ တကယ္႔ကို မွင္သက္ေလာက္တဲ႔ အံ႔မခန္း ေဖ်ာ္ေၿဖမွုပါပဲ” လို႔ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ အမန္ဒါက “က်မကေတာ႔ ႀကက္သီးေတာင္ထမိတယ္။ အားလံုးက ရွင္ေၿပာတာကို မယံုႀကဘူးဆိုတာ က်မသိပါတယ္။ ရိုးရိုးသားသား ေၿပာရမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔အားလံုးဟာ Synical ၿဖစ္ခဲ႔ႀကတယ္။ က်မတို႔ လူတစ္ေယာက္ကို အေပၚယံနဲ႔ ဆံုးၿဖတ္တာေတြ ရပ္သင္႔ၿပီလို႔ သတိေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ ဒီေဖ်ာ္ေၿဖမွုကို ႀကည္႔ရွုခြင္႔ရတာ က်မအတြက္ မဟာအခြင္႔အေရးပါပဲ” လို႔ အလြန္ ေလးနက္တဲ႔ မ်က္နွာထားနဲ႔ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ အၿမဲလုပ္တတ္တဲ႔ ဆိုင္မြန္ကေတာ႔ “ ခင္ဗ်ား စင္ေပၚတက္လာ ကတည္းက သိၿပီးသား။ သာမန္မဟုတ္တဲ႔ ေဖ်ာ္ေၿဖမွုကို ႀကည္႔ရေတာ႔မယ္လို႔ ထင္လိုက္တာ။ က်ေနာ္ထင္တဲ႔အတိုင္းပဲ” လို႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေၿပာပါတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြ ေရွ႕တစ္ဆင္႔ ဆက္တက္ေရးမတက္ေရး မဲေပးႀကေတာ႔ ပီယားစ္က “ေပးဘူး သမွ် ေထာက္ခံမဲေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးမဲ” လို႔ေၿပာၿပီး၊ အမန္ဒါက “ေသခ်ာေပါက္ ေထာက္ခံတာေပါ႕” လို႔ေၿပာပါတယ္။ ဆိုင္မြန္က “စူစန္ ရင္ေကာ႔ေခါင္းေမာ႔ၿပီး ရြာကို ၿပန္ေပေတာ႔။ ခင္ဗ်ားေထာက္ခံမဲ သံုးမဲရပါတယ္” လို႔ သူကလည္း ေထာက္ခံေႀကာင္း ေၿပာတဲ႔အတြက္ စူစန္ဟာ ဒီအဆင္႔ကေန ေနာက္တစ္ဆင္႔ကုိ တက္ခြင္႔ရသြားပါေတာ႔တယ္။ စူစန္ခမ်ာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ခုန္ေပါက္ေနတာပဲ။ 

ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ ဖိုင္နယ္အဆင္႔အၿပီးမွာေတာ႔ စူစန္ဟာ ဒုတိယဆုနဲ႔ပဲ ေႀကနပ္နွစ္သိမ္႔ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒီလို Talent Show ေတြမွာ နံပါတ္ (၁) ခ်ိတ္တဲ႔သူေတြဟာ သမိုင္း၀င္သြားၿပီး က်န္တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ၿပိဳင္ပဲြကေနလုပ္တဲ႔ နယ္လွည္႔ေဖ်ာ္ေၿဖပဲြေတြ သြားၿပီး ေဖ်ာ္ေၿဖႀကမယ္။ ၿပီးရင္ေတာ႕ တၿဖည္းၿဖည္း ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားႀကတာမ်ားပါတယ္။ ဒီသေဘာကို သိထား တဲ႔ စူစန္ဟာ (ဆိုင္မြန္က သူ႔ကုိ သီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္ ထုတ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ႔ ကတိကို ရၿပီးတာေတာင္မွ) အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ႔ရပါတယ္။ ရွိသမွ်စိတ္ဓါတ္အင္အားေတြအားလံုး ၿပဳိင္ပြဲႀကီး နဲ႔အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာ စူစန္ဟာ စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုတစ္ခုမွာ ငါးရက္ႀကာတက္ၿပီး ေဆးပညာ အကူအညီနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ၿပန္ၿပီး ထူေထာင္ ခဲ႔ရပါတယ္။ ဓါတ္ၿပားထုတ္ေပးဖို႔ ကတိေပးၿပီးသားမို႔ နယ္လွည္႔ေဖ်ာ္ေၿဖပဲြေတြကို မလိုက္နုိင္ရင္လည္း သိပ္ကိစၥမရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ႔ႀကားကေနပဲ တတ္နိုင္သမွ် ပြဲေတြကို လိုက္ၿပီး ေဖ်ာ္ေၿဖခဲ႔ပါတယ္။

သူမရဲ႕ ပထမဆံုး သီခ်င္းအယ္လဘမ္ I Dreamed a Dream ကို (၂၀၀၉)ခုနွစ္မွာ ထုတ္ခဲ႔ေတာ႔ ယူေကနိုင္ငံဂီတသမိုင္းမွာ ရွိခဲ႔တဲ႔ မူလစံခ်ိန္ေတြကို ေက်ာ္ၿပီး အေရာင္းရဆံုး ဓါတ္ၿပား အၿဖစ္ သမိုင္း၀င္ခဲ႔ပါတယ္။ ေငြေႀကးဖက္ကိုႀကည္႔ရင္လည္း သူမရဲ႕ ေက်ာ္ႀကားမွု ပထမနွစ္အတြင္းမွာတင္ ေပါင္ေငြ ငါး မီလီယံ ရရွိခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုႀကပါတယ္။ အဲဒီ႕ေနာက္မွာေတာ႔ သူမရဲ႕ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ႀကားမွုေတြဟာ ဆက္တိုက္လုိက္ပါလာ ပါေတာ႔တယ္။ သူမက္ခဲ႔တဲ႔ “ေအာင္ၿမင္တဲ႔ အဆိုေတာ္ ၿဖစ္ခ်င္တယ္” ဆိုတဲ႔ အိမ္္မက္ အေကာင္အထည္ေပၚခဲ႔ပါၿပီ။

စူစန္ ပထမအႀကိမ္ စင္ေပၚမွာ ေဖ်ာ္ေၿဖတဲ႔ ေၿခာက္မိနစ္ပဲႀကာတဲ႔ ၿဖစ္ရပ္က က်မတို႔ကို သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးေပးပါ တယ္။ ပထမဆံုးနဲ႔ အေရးအႀကီးဆံုးသင္ခန္းစာကေတာ႔ “အိမ္မက္မက္တဲ႔ သူေတြဟာ သူတို႔အိမ္မက္ေတြကုိ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ ရဖို႔ရွိတယ္” ဆိုတဲ႔ အသိပါ။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္လည္း သိပ္မယံုမရဲ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ အေၿခအေနေတြကလည္း မေသမခ်ာနဲ႔မို႕ က်မတို႔ေတြဟာ အိမ္မက္မက္ရေကာင္းမွန္းေတာင္ သိပ္မသိခဲ႔ႀကပါဘူး။ ကိုယ္႔ေရွ႕မွာတင္ လူတစ္ေယာက္တိုးတက္ ေၿပာင္းလဲသြားတာကို ၿမင္ရရင္ေတာင္မွ ကံပါလုိ႔၊ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေကာင္းလို႔ စတာေတြကိုပဲ ၿမင္တတ္ႀကၿပီး ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မွု နဲ႔ ႀကဳိးစားအားထုတ္မွုေတြကို အသိအမွတ္ၿပဳဖို႔ ေမ႔ေလွ်ာ႔တတ္ႀကပါတယ္။

ဆိုင္မြန္က “ခင္ဗ်ားရဲ႕ အိမ္မက္ကိုေၿပာပါဦး” ဆိုေတာ႔ “က်မက နာမယ္ႀကီးအဆိုေတာ္ၿဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္” လို႔ၿပန္အေၿဖမွာ ပရိတ္သတ္ထဲက လူေတြအားလံုးနီးပါးရဲ႕ မ်က္နွာေတြေပၚမွာ မယံုသကၤာအမူအရာေတြကို ၿမင္ရပါတယ္။ ဆက္ေမးလိုက္တဲ႔ ေမးခြန္းက ပိုေတာင္ေႀကာက္စရာေကာင္းပါေသးတယ္။ “အခုအခ်ိန္အထိ အိမ္မက္က ဘာေႀကာင္႔ အေကာင္အထည္ မေပၚေသးတာလဲ” တဲ႔။ အသက္(၄၇)ႏွစ္မွာ မရေသးတဲ႔ အေၿခအေနတစ္ရပ္ကို က်မႀကိဳးစားေနဆဲပါ လို႔ ပရိတ္သတ္အလည္မွာ ေၿဖရတာ သိပ္လြယ္လွတဲ႔အလုပ္ေတာ႔ မဟုတ္တန္ရာပါဘူး။ ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကုိယ္ မယံုမႀကည္ ၿဖစ္တတ္တဲ႔သူဆို “ၿဖစ္ေရာ ၿဖစ္ဦးမ်ာမို႔လား” လို႔ အေမးခံလိုက္ရသလို မခံခ်င္တဲ႔ ခံစားခ်က္က ၀င္လာဦးမွာပါ။ စူစန္ ကေတာ႔ တကယ္႕ကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ “အခြင္႔အေရးမရေသးလို႔ပါ” လုိ႔ ၿပန္ေၿဖခဲ႔နိုင္ခဲ႔တာ အားက်စရာပါ။ 

က်မတို႔ပါတ္၀န္းမွာလည္း “မင္းကမ်ား လုပ္ဦးမယ္” “စိတ္ကူးမယဥ္စမ္းပါနဲ႔ကြာ” “လုပ္မေနပါနဲ႔၊ မၿဖစ္ပါဘူး” “အခ်င္းခ်င္း မို႔ေၿပာတာ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံမေန နဲ႔၊ ဒါမ်ဳိးက စမ္းရွိမွ” စတဲ႔ စကားလံုးေတြကို မႀကာခဏႀကားရတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုစကားေတြနဲ႔ “ႀကည္႔ေနပါ၊ မၿဖစ္ပါဘူး”  ဆိုတဲ႔ မ်က္နွာအမူအရာေတြ၊ မ်က္လံုးအႀကည္႔ေတြဟာ က်မတို႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၿပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ ခဲ႔ရတဲ႔ ၀ါသနာ၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ နဲ႔ အိမ္မက္ေတြကို ခပ္လြယ္လြယ္ ရုိက္ခ်ဳိးပစ္နိုင္တဲ႔ အစြမ္းရွိႀကပါတယ္။ ပါတ္၀န္းက်င္က လူ ေတြအားလံုးကို “အဖ်က္စကားေတြ မေၿပာႀကပါနဲ႔” “အဖ်က္အမူအရာေတြ မလုပ္ႀကပါနဲ႔” လို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း လိုက္တား ဖို႕ မၿဖစ္နိုင္ပါ။ အဲဒီစကားေတြ အမူအရာေတြနဲ႔ ႀကံဳရင္ဘယ္လိုတုန္႔ၿပန္ မလဲဆိုတာကိုပဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ၿပင္ဆင္ႀကရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ၿပင္ဆင္မွု ပထမအဆင္႔အေနနဲ႔ ကိုယ္႔ကို စိတ္ဓါတ္က်ေစတဲ႔ စကားေတြ အမူအရာေတြကို တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ သူေတြလုပ္တတ္တယ္ ဆိုတာကို သတိအၿမဲရွိေနရပါမယ္။ ဒါေတြနဲ႔ တကယ္ရင္ဆိုင္ရတဲ႔ အခါမွာလည္း စိတ္ဓါတ္က်စရာ စကားေတြကို သူေၿပာေနတယ္။ စိတ္ပ်က္တဲ႔ အမူအရာေတြကို သူလုပ္ေနတယ္ လို႔ သတိစြဲကပ္ထားရပါမယ္။ ဒါဟာ လူ႔သဘာ၀ပဲလို႔ လက္ခံၿပီး ကိုယ္႔အိမ္မက္ကိုသာ မ်က္ေၿခမၿပတ္ ဂရုတစိုက္ အေကာင္အထည္ေဖၚသင္႔ပါတယ္။ 

စူစန္႔ကို ႀကည္႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို ရိုးရိုးသားသား ႏွိမ႔္ႏွိမ္႔ခ်ခ်နဲ႔ ကုိယ္႔ရည္မွန္းခ်က္ကိုသာ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ အာရံု စိုက္ထား ပံုရပါတယ္။ “ဒီပြဲမွာ အခြင္႔အေရးရခဲ႔ရင္ က်မဘ၀မွာ အေၿပာင္းအလဲေတြ ၿဖစ္လာနိုင္တာေပါ႔” လို႔ ခပ္ေအးေအး ေၿဖခဲ႔တာ ဟာလည္း သေဘာက်စရာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္မက္ေတြလည္း မက္ပါရဲ႕၊ အရည္အခ်င္းလည္း ရွိပါရဲ႕နဲ႔ အခြင္႔အလမ္းကို ေတြ႔ေအာင္မရွာနိုင္လို႔ အိမ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ မေဖၚနိုင္ခဲ႔ တာေတြလည္း ရွိတတ္ေသး တာမို႔ အခြင္႔အလမ္းကို အၿမဲမ်က္ခ်ည္မၿပတ္ ရွာေနနိုင္ဖို႔လည္း က်မတို႔ ႀကိဳးစားႀကရပါမယ္။

ၿပိဳင္ပဲြမွာမနိုင္လို႔ စိတ္ဓါတ္အင္အားေတြ ကုန္ခန္းသြားတာေတာင္မွ မီးပံုထဲက အတင္းရုန္းထၿပီး ပ်ံထြက္လာတဲ႔ ဇာမဏီ ငွက္တစ္ေကာင္လို နယ္လွည႔္ေဖ်ာ္ေၿဖပြဲေတြမွာမၿဖစ္ၿဖစ္ေအာင္ လုိက္ပါခဲ႔ေသး တာကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ အယ္လ္ဘမ္ ထုတ္ဖို႔ ကတိရၿပီးတာေတာင္မွ သူ႔အိမ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ တတ္နိုင္သမွ် အင္အားကုိ အကုန္သံုးခဲ႔တာပါ။

အိမ္မက္ႀကီးႀကီးေတြ မက္ႀကဖို႔၊ အိမ္မက္ထဲက ကိုယ္ကၿပမယ္႔ ဇာတ္ေကာင္အတြက္ လိုအပ္တဲ႔ ပညာရပ္ေတြကို အၿမဲမၿပတ္ ဆည္းပူးေနဖို႔၊ အစြမ္းအစထုတ္ၿပခြင္႔ ေတြကို အခ်ိန္၊ေနရာ မေရြး မၿပတ္ရွာေဖြေနဖို႔ နဲ႔ ေအာင္နိုင္မွုကို မရလို႔ စိတ္ပင္ပန္း ဆင္းရဲတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာပါ အိမ္မက္ကို ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ ထားႀကဖို႔ေတြကို သတိေပးရင္းနဲ႔ စူစန္ဘြိဳင္လ္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ၿပဳိင္ပြဲ၀င္ကာလနဲ႔ သူ႔ဘ၀ အေႀကာင္းကို ေအာက္ကေပးထားတဲ႔ လင္႔ခ္ မ်ားမွာ ႀကည္႔ရွုနိုင္ပါေႀကာင္း။  

http://www.youtube.com/watch?v=8OcQ9A-5noM   

http://www.youtube.com/watch?v=aq4qOvkyXE8&feature=player_embedded

 

အိမ္မက္ႀကီးႀကီး မက္နိုင္ႀကပါေစ။