နာနတ္သီး

“အဘြား - နာနတ္သီး စားခ်င္တယ္”
“အဘြား - မနက္က ေဒၚႀကီး ေစ်းက ၿပန္လာေတာ႔ နာနတ္သီး ၀ယ္လာတယ္ သိလား၊ အႀကီးႀကီးပဲ။ ေကာင္းမွာပဲ သိလား၊ ေမႊးေနတာပဲ။”
စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေၿပာတတ္တဲ႔၊ လိုခ်င္တာကို မရမခ်င္း တတြတ္တြတ္ ေၿပာတတ္တဲ႔ ေလးနွစ္သမီး ကို ဆက္ၿပီး သည္းမခံနုိင္ေတာ႔တဲ႔ အဘြားဟာ နာနတ္သီးတစ္လံုး ရွာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ အခြံခြာ၊ သန္႔စင္ၿပီး ပန္းကန္ၿပား တစ္ခ်ပ္နဲ႔ က်က်နန စားပြဲမွာ ထုိင္ၿပီး စားခိုင္းေတာ႔ တာပါပဲ။ ကိုယ္ကလည္း ကုိယ္လိုခ်င္တာ ရၿပီဆိုၿပီး အားရ၀မ္းသာစားတာပဲ။ အဘြားက စားပဲြနားက မခြာတာေတြ႔ေတာ႔ နည္းနည္း ေတာ႔ စိုးရိမ္သား။ ဒါေပမယ္႔ ဂ်ီက်လို႔ ဆူခ်င္တာေလာက္ပဲထင္တာေလ။ ကုိယ္က “ေတာ္ၿပီ၊ ၀ၿပီ” လို႔ေၿပာေတာ႔ အဘြားက ေတာ္လို႔ မရဘူး၊ အကုန္စားရမွာ ဆိုမွ လန္႔သြားေတာ႔တာ။ အဘြားကေတာ႔ လုပ္ၿပီ၊ ေစာေစာကေတာ႔ မေၿပာဘူး။ အဘြား မ်က္နွာကလည္း အတည္ေပါက္ႀကီး။ ေရွာင္ထြက္လို႔ရဖို႔ လမ္းမၿမင္ဘူး။ ေႀကာက္ေႀကာက္နဲ႔ ကုန္ေအာင္စားရပါတယ္။

ခပ္လတ္လတ္ နာနတ္သီးတစ္လံုး ကို ကုန္ေအာင္စားၿပီးတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ လွ်ာယားလြန္းလို႔ ဒုကၡေတြ႔ ေတာ႔တာပဲ။ ငုိခ်င္ေပမယ္႔ အဘြားကို ေႀကာက္လို႔ မငုိရဲဘူး။ တံခါးေပါက္ တစ္ခုမွာ ထုိင္ၿပီး ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုး ပုခံုးနွစ္ဘက္ေပၚမွာ ႀကိဳးခ်ည္ရတဲ႔ အကၤ ်ီေလးကို မ မၿပီး အကၤ ်ီအစေလးကို ကိုက္ေန ရတဲ႔ ေလးနွစ္သမီး ကုိ ခုထိၿမင္ေယာင္ေသးတယ္။ အစားငန္းတဲ႔ ကိုယ္ဟာ အစားက်ဴးလို႔ ခဏခဏ ဒုကၡေရာက္လည္း မမွတ္ပါဘူး။ အခုလည္း နာနတ္သီးကို အကုန္စားခိုင္းတာ အဘြားက အစား ေသာင္းက်န္းရင္ ခုလို ဒုကၡေရာက္တတ္ တယ္လို႔ သိေစခ်င္တာထင္ပါရဲ ႔။ အဘြားရယ္ အဘြားေၿမးက အစားက်ဴးလို႔ ဒုကၡေရာက္လည္း ငိုတုန္းခဏပဲ ဒုကၡကိုသိတာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ စားခ်င္တာကိုေတြ႔ရင္ ႀကံဳဖူးသမွ် ဒုကၡ အကုန္ေမ႔ၿပီး စားခ်င္တာကို မရရေအာင္ ပူဆာၿပန္တာပါပဲ။ အခုေတာ႔ ကိုယ္ကုိဆံုးမတဲ႔ အဘြားက ကုိယ္တို႔နဲ႔ အတူမရွိေတာ႔ ပါဘူး။ ကိုယ္႔ကို စိတ္မခ်ၿခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ငံု႔ႀကည္႔ေနမယ္ ထင္တာပဲ။

အသက္ႀကီးလာေတာ႔ အစား သိပ္မမက္ေတာ႔ဘူး အဘြားေရ။ အခုမက္ေနတာက ၿမင္ၿမင္သမွ် ေကာင္းတယ္ထင္တာေတြကို အကုန္လံုး လက္ေတြ႔ လုပ္ႀကည္႔ခ်င္ေနတာပဲ။ မ်ားလိုက္တဲ႔ မက္ေမာစရာလုပ္ငန္းေတြ။ စင္ေပၚတက္ၿပီး စကားကို က်က်နန ေၿပာတတ္ခ်င္လို႔ ၿပိဳင္ပြဲေတြ၀င္၊ တစ္ဆင္႔ ကေန နွစ္ဆင္႔တက္သြားေတာ႔ ေႀကနပ္လိုက္တာ။ တတိယဆင္႔မွာ ၀က္၀က္ကြဲ ဘာဆုမွ မခ်ိတ္ဘဲ ၿပန္ရေတာ႔ ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး။ ငိုခ်င္ေပမယ္႔ ဘယ္သူမွ ခုိင္းတာမဟုတ္ဘဲ၊ မၿဖစ္မေန လုပ္ဖို႔လိုတာလည္း မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္႔ဘာသာ လုပ္ထား တာဆိုေတာ႔ ငိုလို႔ မၿဖစ္ဘူး။ ေလာကမွာ နာနတ္သီးေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ။ သူမ်ား မာရသြန္ ေၿပးရင္လည္း ေၿပးခ်င္လုိက္တာပဲ။ သူမ်ား လူမွူေရး လုပ္တာၿမင္ေတာ႔လည္း လုပ္ခ်င္လုိက္တာပဲ။ ရံုးကတက္ခိုင္းတဲ႔ သင္တန္းေတြမွာ သင္တန္းဆရာ ေတြ သင္တာကို သေဘာက်ေတာ႔လည္း သူတို႔လို လိုက္သင္ခ်င္လိုက္တာပဲ။ အဘြားေၿမး ခုခ်ိန္ထိ ငုိခ်င္စိတ္ကို အကၤ ်ီကိုက္ၿပီး ထိန္းေနရတုန္း။ ကိုယ္လက္နဲ႔ ကိုယ္ ခြဲစားတဲ႔ နာနတ္သီးက လွ်ာပိုယားတယ္ အဘြားေရ။